BELIEVE..!

Δεν υπάρχει καιρός για δάκρυα..  Άψογος τακτικά ο Παναθηναϊκός έχασε στις λεπτομέρειες στο Παλάου Μπραουγκράνα μετά από ένα παιχνίδι που θα προστεθεί στα “classics” των πλέη-οφς της Ευρωλίγκας. Έστειλε μήνυμα η ελληνική ομάδα δικαιώνοντας όλους εμάς που μιλούσαμε μετά το τέλος της κανονικής περιόδου, για τη «φύση» της σειράς. Τη Πέμπτη για το break..

Είναι κατανοητό να υπάρχει μια κατήφεια στις τάξεις των οπαδών του Παναθηναϊκού ειδικά για τον τρόπο που εξελίχτηκε το χθεσινό παιχνίδι αλλά δεν πρέπει να ισχύσει σε καμία περίπτωση το ίδιο για την ομάδα. Μιλήσαμε για το συναισθηματικό κομμάτι στην προηγούμενη ανάρτηση, που τόσο σημαντικό είναι όταν δίνεις τόσο γρήγορα πολύ σημαντικά παιχνίδια. Η ομάδα πρέπει να «αδειάσει» αυτή τη στιγμή, να καθαρίσει το μυαλό της. Βιώνει μια κατάσταση (απώλεια παρά την εξαιρετική εμφάνιση, κόντρα διαιτησία κλπ.) η οποία καλώς ή κακώς, αυτή είναι. Ο Παναθηναϊκός έχει δύο δρόμους από εδώ και πέρα. Πρώτον, να πέσει στη παγίδα του «αδικημένου» και να χάσει ..μαρς το επόμενο ματς (προσωπικά δε το θεωρώ ιδιαίτερα πιθανό) ή δεύτερον, να γυρίσει όλη αυτή την κατάσταση υπέρ του μετατρέποντας τον «θυμό» σε δημιουργικό ένστικτο. Παρά την ήττα η αλήθεια «του γηπέδου» είναι ότι η ελληνική ομάδα έχει καταφέρει κύριο χτύπημα στην ψυχολογία των Καταλανών. Πρέπει όμως να το διαχειριστεί σωστά. Το 2011 (όπου η ομάδα βίωσε παρόμοια κατάσταση) μπορεί να αποτελέσει οδηγό. Αρκεί να το πιστέψει..

-Το παιχνίδι ήταν πολύ ενδιαφέρον τακτικά, θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για τι έκανε και τι μπορούσε να κάνει ο καθένας εκ των δύο κόουτς. Ο Παναθηναϊκός ήταν  (αναμενόμενα) άψογος σε αυτό το κομμάτι, με τον Αργύρη Πεδουλάκη να είναι έτοιμος, διαβασμένος και σε οίστρο θα έλεγα με εμπνεύσεις.  Θεωρώ πως άσχετα με την σπουδαία ποιότητα της Μπαρτσελόνα ως ομάδα, ο Έλληνας κόουτς μπορεί να τη διαβάσει πολύ καλά, καθώς οι Καταλανοί έχουμε γράψει επανειλημμένως ότι παίζουν ένα στυλ μπάσκετ κοντά στα δικά μας  πρότυπα, με πιο ανεπτυγμένο βαθμό συνεργασιών και ταχύτητας στη σετ επίθεση  αλλά λιγότερο physical, στο οποίο σαν χώρα είμαστε καθηγητές πανεπιστημίου. Όπως θα έλεγε και ο κόουτς.. «η Μπαρτσελόνα πήγε να πουλήσει πεπόνια στο..Άργος».

Ο Παναθηναϊκός στόχευσε αμυντικά  στο να χαλάσει τα passing lanes  των Καταλανών ώστε η επίθεση τους να μην βρεί ρυθμό, να μη νιώσει ότι ρολάρει σε καμία στιγμή δηλ. να μην «πατήσει» στη μπασκετική αργκό.. Δεν έχω ξαναδεί φέτος άλλη ομάδα να το κάνει τόσο καλά αυτό απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Δείτε πόσο έτοιμοι ήταν οι πράσινοι από την αρχή να τρέξουν μαζί με τους Καταλανούς στο μισό γήπεδο, να βάλουν πρώτοι τα χέρια τους και να βγούν μπροστά στη μπάλα, δημιουργώντας από τα πρώτα λεπτά μια αβεβαιότητα στον κώδικα συνεργασιών της ομάδας του Πασκουάλ. Ένα χτύπημα/ακούμπημα της μπάλας, το οποίο θα χαλάσει τη γωνία πάσας, μπορεί να διαταράξει όλη την επίθεση, χαλώντας το σουτ ή την τελική προσπάθεια του αποδέκτη ενώ δυναμώνει την άμυνα που νιώθει ότι συμπεριφέρεται σωστά. Αυτό ο Παναθηναϊκός το είχε δουλέψει και το έκανε σωστά σχεδόν σε όλο το ματς με αξιοθαύμαστη προσήλωση. Ο μοναδικός που μπόρεσε από την απέναντι όχθη να διαχειριστεί την επιθετικότητα των φιλοξενούμενων και τη θέληση να παρέμβουν στις γραμμές πάσας ήταν ο τεράστιος Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, ο οποίος απέδειξε και πάλι ότι  αποτελεί μια ιδιοφυΐα του αθλήματος, αρκετά «παράφρων» μάλιστα για να μη πτοείται από τέτοιες καταστάσεις. Αυτή ακριβώς η τακτική δεν άφησε την Μπαρτσελόνα να βρεί ρυθμό, παρά μόνο με μακρινό σουτ.

-Ο Αργύρης Πεδουλάκης στόχευσε τον Ναβάρο και τον Λόρμπεκ. Σκοπός του Περιστεριώτη κόουτς ήταν να μην αφήσει σε καμία περίπτωση τον Ισπανό «καλλιτέχνη» να σουτάρει σε πρώτο χρόνο μετά από κάθετο σκρίν (κομμάτι στο οποίο είναι πολύ δυνατός) βγάζοντας τον ψηλό είτε με flash & recover είτε με καθαρή αλλαγή (ανάλογα με την κατάσταση, ποιος ήταν ο ψηλός του και πόσο γρήγορα έβαζε τη μπάλα στο παρκέ σε κίνηση  ο Λα Μπόμπα) έχοντας εμπιστοσύνη στις περιστροφές της άμυνας όταν ο Ισπανός off guard θα  πήγαινε στην αγαπημένη του (μετά το ΝΒΑ) πάσα σε πρώτο χρόνο στον ψηλό, την οποία δουλεύει πολύ με Τόμιτς-Λόρμπεκ.  Στην ουσία έτσι «έσπρωχνε» τον Ναβάρο να πάει προς τα μέσα και να «παίξει» πάνω στη φροντκόρτ του Παναθηναϊκού, πολύ σωστά. Από την άλλη η άμυνα στον Λόρμπεκ ήταν αψεγάδιαστη, με τον Τσαρτσαρή να ξεκινά πολύ ενεργητικά πάνω του (του έκοβε τον βήχα στο ποστ, ήταν φανερό)και τον Γκιστ στη συνέχεια να βγάζει στον αφρό ένα από τα «θέματα» που πρέπει να επιλύσει ο Πασκουάλ στη συνέχεια της σειράς. Πολύ απλά, η Μπαρτσελόνα δυσκολεύεται υπερβολικά να ματσάρει την ενέργεια που βάζουν στο παρκέ οι Λάσμε-Γκιστ, έχοντας μια άρτια τεχνικά φροντλάιν (την καλύτερη σε αυτό το κομμάτι) αλλά ελλειπή σε αθλητικό επίπεδο σε σχέση με τα πιτ-μπουλ του Πεδουλάκη.

Η έμπνευση του Έλληνα προπονητή (βγαλμένη και λίγο από την ανάγκη του πολύ σφιχτού ροτέησιον..) να ρισκάρει με 3 ψηλούς, Λάσμε-Τσαρτσαρή-Γκίστ (σε ρόλο κόμπο φόργουορντ) είναι από αυτές που μου αρέσουν και γενικά...ιντριγκάρουν.

 Παρένθεση: Σε αυτά τα ματς τα οποία είναι πολύ «δυνατά» σε προπονητικό επίπεδο, δίνονται κατευθύνσεις και καθορίζονται τάσεις  για το μπάσκετ που θα παιχτεί και τι μπορεί να παρουσιάσει ο κάθε προπονητής την επόμενη σεζόν. Όπως ακριβώς και στη March Madness του ΝCAA. Γι’αυτό κάποια πειράματα αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κλείνει η παρένθεση.

Στο τέλος του αγώνα ο κόουτς Πεδουλάκης πήγε μάλιστα ένα βήμα παραπέρα ανεβάζοντας τα δυνατά πόδια του Γκίστ ψηλά, πάνω στον Γιασικεβίτσιους (ήδη είχε δοκιμάσει νωρίτερα τον Μασιούλις και άφηνε σε όλες τις αλλαγές ψηλά τον Λάσμε πάνω σε Σάρας-Ναβάρο) αποσκοπώντας καθαρά να τον σκεπάσει (κατά την προσφιλή τακτική ..πρώτα κοντός να τον κουράσει, μετά ψηλός να τον σκεπάσει) αναγκάζοντας τον είτε να διώξει  τη μπάλα από τα χέρια του  (δηλ. να μην αναμιχθεί στην τελική συνεργασία ή εκτέλεση της ομάδας του) είτε να πάει «πάνω» στον Αμερικανό με τις πιθανότητες στην προκειμένη περίπτωση να είναι υπέρ του Γκιστ. Αντίθετα εκεί που δεν έπιασε το ίδιο μεγάλο βαθμό η πράσινη άμυνα ήταν

1.) απέναντι στον Άντε Τόμιτς, ο οποίος δεν ενοχλήθηκε από το ντουμπλάρισμα με γκαρντ ερχόμενο από την αδύνατη πλευρά, δεδομένου ότι σουτάρει από πολύ ψηλά και το κάνει μετά από γρήγορη και αυτοματοποιημένη κίνηση. Παρότι ήταν άστοχος για τα στάνταρντ του (6/13) δημιούργησε πρόβλημα στην ελληνική ομάδα με την αντίληψη του βγάζοντας πολλές εξωτερικές πάσες σε καλό χρόνο είτε για σουτ είτε για έξτρα πάσα., με τους συμπαίκτες όμως να διακατέχονται από μεγάλη δυστοκία.

2.) στη περίπτωση Σάδα. Για να μην παρεξηγηθώ, ο Παναθηναϊκός έπραξε ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ να επιλέξει να αμυνθεί με αυτόν τον τρόπο απέναντι στον Σάδα. Π ο λ ύ σ ω σ τ ά ώστε να φορτώσει τη ρακέτα του και να μπορεί με τον τοπ στην ομαδική άμυνα παίκτη του (Διαμαντίδη) να ντουμπλάρει παντού.. Και εγώ αυτό θα επέλεγα (ε, αφού θα το επέλεγα και εγώ..). Η αδυναμία έγκειται όμως ότι ο Πασκουάλ, που έχει αντιμετωπίσει αρκετές φορές την ίδια άμυνα στον συγκεκριμένο παίκτη, τον τοποθέτησε αυτόματα στη base line όπου ο Καταλανός έκοβε βόλτες ανενόχλητος στην πλάτη της πράσινης άμυνας. Παρατηρείστε ότι όλη η άμυνα του Παναθηναϊκού (και ο Διαμαντίδης) τον έχουν πλάτη, μην ελέγχοντας καν την κίνηση του. Σωστή σκέψη, λάθος εφαρμογή. Ο Σάδα σαφώς και δεν είναι ο ταλαντούχος επιθετικά γκαρντ, το μακρινό σουτ του είναι επιεικώς μέτριο αλλά μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για διεθνή σε μια από τις «βαθύτερες» δεξαμενές στον πλανήτη (Ισπανία) με εξαιρετικό για Ευρωπαίο athleticism και κυρίως νοοτροπία νικητή. Καλά έκανε η ελληνική ομάδα και ρίσκαρε το σουτ του, αλλά όχι τόσο απροκάλυπτα το παιχνίδι του μακριά από τη μπάλα.

-Επιθετικά οι πράσινοι βρέθηκαν για εμένα στο αναμενόμενο επίπεδο, απέναντι σε μια ισχυρή αμυντικά ομάδα. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε επιτιθέμενος πάνω στις δύο βασικές αρχές του 1.) Η μπάλα στο ποστ, αν είναι δυνατόν σε καθαρές καταστάσεις  2.) υπομονή. Πολύ υπομονή, αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του γι’αυτό και πήρε άμεσα διαφορά από τον αντίπαλο στο ξεκίνημα και των δύο ημιχρόνων. Σταδιακά η ομάδα έβγαλε μπροστά σημάδια κούρασης και έχασε λίγο το μυαλό της (περίμενα πιο καθαρό ποστ με τον Μασιούλις πάνω στον Γιασικεβίτσιους όταν ο Πασκουάλ έπαιζε με τρία γκαρντ πλέον και περισσότερο «κάθετη» επίθεση από τους Ούκιτς-Διαμαντίδη η οποία έχει το ρίσκο του αντίπαλου τρανζίσιον αλλά έλειψε στο τέλος). Σε προσωπικό επίπεδο, εξαιρετικός εδώ ο Τζέημς Γκιστ, κυρίως γιατί χτύπησε αποφασιστικά σε θετικές για αυτόν καταστάσεις. Θα το χρειαστεί  αυτό στη συνέχεια η ομάδα του.

Επίσης ο έξτρα παίκτης δεν ήρθε, παρότι υπήρχε διάθεση. Οι Καταλανοί παρουσίασαν ένα καθαρό ροτέησιον 9 παικτών σε αντίθεση με τους 7 και κάτι ψηλά (8’40 ο Σόφο, 5’ ο Μπανκς που δεν ακούμπησε). Αυτός ο πολυπόθητος «έξτρα» παίκτης θα αυξήσει τις ανάσες των υπολοίπων και φυσικά την ποιότητα του παιχνιδιού της ομάδας. Θα πρέπει να εντοπιστεί σε παιδιά των οποίων η συμμετοχή είναι κάτω των 10’ και εφόσον κάποιους από αυτούς μπορεί να αγωνιστεί 7-8 λεπτά παραπάνω χωρίς να αλλοιωθεί η γενική εικόνα. Και για να μείνει παραπάνω στο παρκέ θα σημαίνει αυτόματα ότι κάτι κάνει καλά..

Κόστισε πολύ στην ελληνική ομάδα η απώλεια του Λάσμε στο τέλος. Όλη τη χρονιά μιλάμε για τα λεγόμενα «συστήματα ασφαλείας»  διαφόρων ομάδων (πόσο έλειψε το παιχνίδι του Μάικλ από τις προσωπικές μετά από down screen στη Μπάρτσα εχθές..), αυτά που ενεργοποιούν οι προπονητές όταν οι δύο πόντοι είναι ζωτικής σημασίας. Τα αντίστοιχα του Παναθηναϊκού (για τα οποία έχουμε κάνει λόγο μέσα στη χρονιά) εμπεριέχουν τη συνεργασία Διαμαντίδη-Λάσμε στο πικ εν ρολ και συνήθως (συνήθως, γιατί πάντα εξαρτάται από το τι σου δίνει η άμυνα) καταλήγει σε alley-hoop. Μιλάμε για φάση της οποίας το ποσοστό επιτυχίας αγγίζει το 80%.. Αυτό ακριβώς έλειψε στο τέλος, όπου ο Παναθηναϊκός έψαχνε απεγνωσμένα σκόρ και εν τέλει κόστισε..

-Μιας και ο λόγος για τον Λάσμε (εξαιρετικός και πάλι, έμεινε μόλις 20’ στο παρκέ, θυμηθείτε λίγο τι γράψαμε προχθές ..) δε θα μπω στη διαδικασία να γράψω εάν ήταν ή όχι ,φάουλ  οι μοιραίες φάσεις της αποβολής του. Θα πω ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση η αλλαγή στη φιλοσοφία των σφυριγμάτων. Δε κρίνω αν ήταν σωστά ή λάθος αλλά δε γίνεται να σφυρίζεις στα τελευταία 5’ κάτι που στα πρώτα 35’ άφηνες γιατί δε θεωρούταν αξιόποινο. Επίσης υπήρχε μεγάλη ανισορροπία στα σφυρίγματα μακριά από τη μπάλα. Αυτό δε το λέω τυχαία, πολλοί καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό. Όμως πρέπει να σταματήσουμε να το βάζουμε όλο αυτό πάνω από το μπάσκετ. Για να  μιλήσω straight, όπως είπα και πιο πάνω, ο Παναθηναϊκός βιώνει μια κατάσταση στην οποία πρέπει να είναι έτοιμος να ανταποκριθεί. Μη σας φανεί  «δακρύβρεχτο»  αυτό που θα πω, είναι στυγνά ρεαλιστικό. Όταν στο μπάσκετ είσαι πραγματικά καλύτερος, τότε αυτά τα 5 κόντρα σφυρίγματα (που είναι μέσα στο παιχνίδι) δεν είναι ικανά να σε σταματήσουν. Η ομάδα σου πρέπει να είναι έτοιμη να τα ξεπεράσει και  αυτά.. Ο Παναθηναϊκός είχε αυτή την εικόνα στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, εικόνα νικητή, αλλά προφανώς κάτι δεν έκανε καλά και εκεί πρέπει να επικεντρωθεί. Ανεπηρέαστος, απλά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ, να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει, το δικό του μπάσκετ. Και να είστε σίγουροι ότι με αυτόν τον τρόπο η κατάσταση θα γυρίσει υπέρ του..

Υ.Γ: Eίναι φανερό ότι έχει πληγεί η αυτοπεποίθηση των Καταλανών. Δυσκολεύονται να ματσάρουν το παιχνίδι του Παναθηναϊκού (ειδικά την εισαγωγή της μπάλας σε καλά σημεία στους ψηλούς, πολύ καλή άμυνα 3/4 των αντίστοιχων της ελληνικής ομάδας). Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς θα αντιδράσουν τη Πέμπτη γιατί το πρώτο δείγμα δεν είναι υπέρ τους. Μεγάλη επιτυχία ότι κέρδισαν ένα ματς (χάρη στα μεγάλα σουτ των Ναβάρο-Σάρας και την ποιότητα/μέγεθος του Τόμιτς, έξτραδάκι ο Σάδα) στο οποίο δεν είχαν εικόνα νικητή αλλά τη σειρά δε την «έχουν». Είναι φανερό ότι ο πιο δυνατός πνευματικά θα μείνει όρθιος..

Υ.Γ2: Πάντως η εισαγωγή στα πλέη-οφς ήταν ότι καλύτερο. Φοβερό σε ένταση ματς, κλασσικό ευρωπαϊκό ντέρμπι, το «δικό μας» μπάσκετ στο προσκήνιο. Όλα τα λεφτά η εικόνα με τους δύο προπονητές –κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού- να αγκαλιάζουν σχεδόν ταυτόχρονα τα δύο μεγάλα τους αστέρια (Διαμαντίδη και Ναβάρο αντίστοιχα) προσπαθώντας να τους ανεβάσουν το ηθικό. Οι ίδιοι οι κόουτς γνωρίζουν ότι πρόκειται για δύο take over παίκτες που μπορούν να καθαρίσουν σε αυτό το επίπεδο, τον αντίπαλο σαν αυγό..