Where amazing happens..

Το προπονητικό ραβδάκι του Ντούσκο Ιβάνοβιτς έχει μετατρέψει τον Παναθηναϊκό στην πιο fun to watch ομάδα της Ευρωλίγκας και το ΟΑΚΑ στον μεγαλύτερο ..κατήφορο της διοργάνωσης. Νέο θύμα η ΕΑ7 του Μπάνκι, show από τους γηπεδούχους. Αλλαγή κατεύθυνσης από τον Ολυμπιακό στο ντεμπούτο του Σφαιρόπουλου στην εκπληκτική KOMBANK Arena του Βελιγραδίου. Το Hoopfellas σχολιάζει..

Το signature coaching του Ιβάνοβιτς και η επιστροφή στις ρίζες από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο..

Αλλαγή κατεύθυνσης..

Είναι φανερό ότι οι ερυθρόλευκοι υπό τον Γιάννη Σφαιρόπουλο περνούν σε μια νέα εποχή και σε μια διαφορετική –όσον αφορά το κομμάτι της τακτικής- νόρμα, με το όλο πείραμα και την μετάβαση να αναμένονται με μεγάλο ενδιαφέρον.  Η ομάδα αυτή δημιουργήθηκε πάνω σε μια συγκεκριμένη βάση και έχει φτιαχτεί με προδιαγραφές για να τρέξει. Με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο καλείται αν όχι ακριβώς να..αλλάξει δέρμα, να μεταβεί σε διαφορετική κατεύθυνση χτίζοντας το παιχνίδι της  πάνω στις πιο..παραδοσιακές σταθερές της ελληνικής ταυτότητας (που αποτελούν και τη βάση του δικού μας στυλ μπάσκετ). Άμυνα & half court execution.  Η όλη αυτή μετάβαση είναι πολύ ενδιαφέρουσα και έχει βαθμό δυσκολίας. Πιθανόν να χρειαστεί και κάποια αλλαγή στο άμεσο μέλλον (σε επίπεδο ρόστερ) όμως η περιφερειακή γραμμή της ομάδα και η ύπαρξη αρκετών πολύ ικανών δημιουργών μπορεί να στηρίξει  το όλο εγχείρημα.  Θα δούμε..

-Είναι θετικό το γεγονός πάντως ότι  τουλάχιστον τώρα ο Ολυμπιακός δείχνει να βάζει μα κατεύθυνση και να έχει κάποιους στόχους στο παιχνίδι του. Κατεύθυνση πάνω στην οποία θα δουλέψει και θα δεί που θα τον βγάλει. Στην (ε κ π λ η κ τ ι κ ή) ΚΟΜΒΑΝΚ Αrena ο Ολυμπιακός μπήκε για να ελέγξει τον αντίπαλο με την άμυνα του και να κάνει το πρώτο βήμα στο δρόμο για τη δημιουργία ενός συνόλου με καθαρά defensive-minded χαρακτήρα. Αυτό παρουσίασαν οι ερυθρόλευκοι στο Βελιγράδι και θεωρώ ότι εκεί θα χτίσει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος  στη συνέχεια της σεζόν, με στόχο ένα σύνολο που θα παίζει πιο παραδοσιακό-ελληνικό μπάσκετ.

Το σχήμα με τα τρία γκαρντς (και δεδομένων των απουσιών) έμεινε στο παρκέ για περίπου 35 λεπτά και αποτέλεσε τη ναυαρχίδα της τακτικής των ερυθρολεύκων την Παρασκευή. Το καλύτερο κομμάτι στο παιχνίδι του Ολυμπιακού στο Βελιγράδι ήταν η πολύ αποτελεσματική, πιεστική περιφερειακή του άμυνα. Με τον Μάντζαρη (το καλύτερο αμυντικό του performance φέτος) στον Μάρκους Ουίλιαμς και το δυνατό κορμί του Λαφαγιέτ στον αέρινο Ντάνγκουμπιτς.  Όλη η αμυντική τακτική του κόουτς Σφαιρόπουλου  στηρίχτηκε στο να κερδίσει χρόνο (μειώνοντας τον αντίστοιχο διαθέσιμο στην επίθεση των γηπεδούχων) με τη πίεση της μπάλας  και σχεδιάστηκε δίνοντας «μέτρα» και  χώρο για σουτ στον Μίτροβιτς (0/5 τριπ. πριν το ματς, 0/7 πλέον..) κρατώντας το «4» προς τα μέσα για να ντουμπλάρει συνεχώς τον Μαριάνοβιτς. Και ο Αγραβάνης και ο Πετγουέη πήγαν καλά σε αυτό το κομμάτι. Άλλωστε στον συγκεκριμένο ψηλό  η λογική λέει trapping με δεύτερο ψηλό γιατί τα γκαρντς κινδυνεύουν να τα ..πατήσει.

Οι ερυθρόλευκοι άπλωσαν από νωρίς την άμυνα τους με ένα πιεστικό man to man στα 4/4 στο οποίο διακρίθηκαν οι Λαφαγιέτ  (παίζει σταθερά καλή προσωπική άμυνα από την αρχή της σεζόν) και ο Κατσίβελης που βρήκε ρόλο και λεπτά στο αμυντικό rotation του Σφαιρόπουλου. Θα είναι πολύ ευχάριστο η ένταξη του στο ροτέησιον να αποτελέσει μια από τις «προσαρμογές» του νέου προπονητή. Συνολικά ο Ολυμπιακός λοιπόν έπαιξε πολύ αποτελεσματική άμυνα, κυρίως περιφερειακή. Και όταν λέω περιφερειακή, δεν εννοώ φυσικά μόνο με τους περιφερειακούς. Ο Μάρκους Ουίλιαμς της 21/7 αναλογίας assist/turnovers πριν το ματς τελείωσε με 4/5 και 3/16 προσπάθειες για σουτ, με τα hedge του Ντάνστον να του σταματούν συνεχώς τη ντρίμπλα και κάθε προσπάθεια του να γίνεται υπό καθεστώς πίεσης με ένα χέρι κολλημένο στο πρόσωπο του.  Με τον κύριο δημιουργό των Σέρβων «εκτός», ο Ολυμπιακός είχε κάνει το πρώτο βήμα..

Εκεί που διέγνωσα «θέμα» για την ελληνική άμυνα ήταν στο κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ. Θα είχε καθαρίσει πολύ πιο εύκολα ο Ολυμπιακός (χωρίς την περιπέτεια των τελευταίων λεπτών) εάν δεν είχε δώσει δεύτερες ευκαιρίες στον αντίπαλο. Με αυτό το όπλο η ομάδα του Ράντονιτς κέρδισε τις «κατοχές» παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του Αγραβάνη (πολύ ενθαρρυντική η εμφάνιση του).

-Στο επιθετικό κομμάτι  ο Ολυμπιακός  ήταν μέτριος δείχνοντας ότι χρειάζεται δουλειά στο μισό γήπεδο, ώστε να βρεί εναλλακτικούς τρόπους παραγωγής, τώρα που λείπουν εκτός των άλλων δύο μονάδες με πολύπλευρη προσφορά εδώ όπως ο Λοτζέσκι και ο Πρίντεζης.  Ο Ράντονιτς ξεκίνησε τον Λάζιτς  που ουσιαστικά φέτος είναι 5^ο γκαρντ πάνω στον Σπανούλη, με τον 25χρονο Σέρβο να κάνει αρκετά καλή δουλειά. Αυτό που δε κατάλαβα ποτέ, είναι ο τρόπος που χειρίστηκε (και χειρίζεται στα τελευταία ματς) των Τζένκινς. Ο Αμερικανός σκόρερ είναι πολύ ιδιαίτερος παίκτης για τον Ερυθρό Αστέρα με την έννοια ότι μπορεί να βάλει φωτιά στο γήπεδο και να παράγει κατά κύματα όμως η διαχείριση αυτή  φαίνεται να είναι εμπόδιο στο ρυθμό του. Εκτιμώ τα αμυντικά σχήματα που επιλέγει ο Ράντονιτς βγάζοντας μπροστά τους Γιόβιτς-Λάζιτς και την ενέργεια του Μπλάζιτς όμως  τότε γιατί ανανέωσε τον Τζένκινς από πέρυσι μάλιστα..? Η απάντηση είναι ότι ο σχεδιασμός άλλαξε στη πορεία και η επιτυχία της εθνικής ομάδας έφερε την προσθήκη Γιόβιτς.. Inside από τον Ερυθρό Αστέρα πάντως μου είπαν το πρωί ότι είναι αρκετά αισιόδοξοι ότι ο Τζένκινς σταδιακά θα δείξει τον καλό του εαυτό.

Η ελληνική ομάδα πάντως επιτέθηκε σε συντριπτικό ποσοστό πάνω στον Μαριάνοβιτς στα λεπτά που το όρθιο χιλιόμετρο του Ερυθρού Αστέρα βρισκόταν στο παρκέ.  Επίθεση με κάθε δυνατό τρόπο. Ξεχώρισα τη πιο σωστή προσέγγιση των δύο «4» στις ευκαιρίες για σουτ που τους έδωσε η αντίπαλη άμυνα (λιγότερη βιασύνη, περισσότερη αποφασιστικότητα) αλλά και το ότι ο Ολυμπιακός δε μπόρεσε να κεφαλαιοποιήσει τα (στοχευμένα) σουτ μετά από κεντρικό pick με τον Μαριάνοβιτς να περιμένει «πίσω» σε αυτές τις καταστάσεις. Είδα cross-screens στη weak side για post παιχνίδι του Ντάρντεν (θα έχει τέτοια παιχνίδια ο Ολυμπιακός στο playbook για τον ικανό χαμηλά Αμερικανό) και screen the screener καταστάσεις για post up παιχνίδι του Ντάνστον, όμως overall η ομάδα του Σφαιρόπουλου πρέπει επαναλαμβάνω να βρεί εναλλακτικούς τρόπους παραγωγής τώρα που λείπουν δύο από τα σημαντικά επιθετικά της όπλα. Σε αυτό το σημείο φαίνεται ότι οι ερυθρόλευκοι (στη παρούσα φάση) θα έχουν πρόβλημα εάν δεν είναι εύστοχοι από το τρίποντο. Ελπίζουν στην άνοδο του Ντάνστον και το καθαρό μυαλό του Ντάρντεν για να μοιράσουν καλύτερα την επίθεση τους.

Σε ατομικό επίπεδο, ο Δημήτρης Αγραβάνης κέρδισε πόντους με τη μαχητικότητα του (μιλάμε για ένα παιδί που από τα 15-20 λεπτά που παίρνει τώρα, τα μισά βρίσκεται  πεσμένος στο..παρκέ, με όλα τα θετικά και αρνητικά που μπορεί να εμπεριέχει αυτή η εικόνα) και ο Μάντζαρης έκανε ένα πολύ μεστό παιχνίδι. Και πάλι όμως εγώ θα σταθώ στον Κώστα Σλούκα των 2/14 σουτ.. (δε θυμάμαι να είχε ποτέ άλλοτε τέτοιο νούμερο). Είναι τέτοια η δημιουργική ένεση και η ώθηση στην κυκλοφορία της μπάλας (ρήγματα, πάσες σε πρώτο χρόνο) που δίνει στην επίθεση των ερυθρολεύκων, ώστε γίνεται πλέον εύκολα κατανοητό αυτό που είχαμε γράψει παλιότερα, ότι δηλ. πρόκειται για τον καλύτερο δημιουργό του Ολυμπιακού. Ο Σλούκας θα είναι κλειδί για τη συνέχεια, ειδικά στο εγχείρημα της μετάβασης που επιχειρεί ο κόουτς Σφαιρόπουλος..

Κατήφορος..

Αυτά τα οποία συμβαίνουν στο ΟΑΚΑ τις τελευταίες δύο αγωνιστικές έχουν τρομάξει αρκετό κόσμο (πιστέψτε κάποιον που μιλάει σε καθημερινή βάση με τις κυριότερες ευρωπαϊκές μπασκετικές αγορές..) καθώς το κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων τείνει να κερδίσει τον τίτλο του πιο κατηφορικού γηπέδου της διοργάνωσης.. Δεν είναι τα αποτελέσματα στα δύο ντέρμπι (γιατί για τέτοια επρόκειτο) αλλά ο τρόπος με τον οποίον αυτά έχουν έρθει. Περίμενα δυνατό παιχνίδι για τους πράσινους απέναντι στο Μιλάνο, όμως ομολογώ ότι το θέαμα των γηπεδούχων με έχει κάνει πλέον να ..περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία το ματς της Παρασκευής στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Θα μπορέσουν οι πράσινοι να διατηρήσουν τον εκκωφαντικό ρυθμό τους μακριά από το ΟΑΚΑ απέναντι σε έναν διεκδικητή του τίτλου..? Πέρα από την ανυπομονησία, αυτό που μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα είναι ότι ο Παναθηναϊκός των δύο τελευταίων αγωνιστικών έχει παρουσιάσει στο μέγιστο βαθμό το λεγόμενο «μπάσκετ της ισορροπίας» (balance basketball) για το οποίο μιλούσαμε αρκετά πέρυσι και αποτελεί ζητούμενο για όλους τους προπονητές, με τρομερό efficiency σε άμυνα και επίθεση.

-Ξεκάθαρα ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς, μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έκανε “outcoach” και στον Λούκα Μπάνκι κερδίζοντας κατά κράτος τη μάχη των πάγκων, παρουσιάζοντας ένα σύνολο πολύ πιο διαβασμένο από έναν πάγκο που είχε προετοιμάσει άψογα το ματς.  Ο Μπάνκι, ο οποίος έχει παρουσιάσει καλά performances απέναντι σε ελληνικές ομάδες (ειδικά απέναντι στον ΟΣΦΠ πέρυσι) και overall τον εκτιμώ, για κάποιον δικό του λόγο ξεκίνησε με μια switching all man to man άμυνα την οποία οι παίκτες του δεν ήταν έτοιμοι (σε καμία περίπτωση) να ακολουθήσουν. Οι Ιταλοί άλλαζαν όχι μόνο μετά από σκρινς αλλά και σε απλά κοψίματα με τη συνεχή κίνηση της επίθεσης των πρασίνων να δημιουργεί σύγχυση στην άμυνα αυτή και συνεχείς ευκαιρίες στους γηπεδούχους, ειδικά με τους παίκτες των Σάμιουελς-Κλέιζα οι οποίοι είτε δεν είχαν εμπεδώσει είτε δε μπορούσαν να εκτελέσουν (θεωρώ και τα δύο) την τακτική αυτή.

-Ο Δημήτρης Διαμαντίδης κάνει την Horns Offense του Ντούσκο Ιβάνοβιτς να μοιάζει με Λερναία Ύδρα. Είτε εκτελώντας κεντρικό ή side pick, είτε μεταφέροντας τη μπάλα με τον δικό του μοναδικό τρόπο από τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά ή βρίσκοντας καλές θέσεις για τους συμπαίκτες του μετά από ball-screen plays, αναμιγνύοντας τους πάντες στην επίθεση της ομάδας. Στήνοντας καταστάσεις pick & roll (και πάλι από A-Set διάταξη στη πλειοψηφία τους) μύρισε αίμα στα αργά recovers του Κλέιζα και στην αδυναμία του να αμυνθεί από την πρώτη περιστροφή με συνέχεια να χάνει συνεχώς τη μάχη της θέσης από τον Μπατίστα, βάζοντας με χαρακτηριστική άνεση τη μπάλα στη καρδιά του ζωγραφιστού της ιταλικής άμυνας. Ήταν τόσο εύκολο για τον Διαμαντίδη  να στείλει εκεί που θέλει τη μπάλα μετά από το trapping  του Μπάνκι ψηλά και να βάλει τον Λιθουανό (ο οποίος κάλυπτε αυτή την πάσα ή τέλος πάντων πιο ρεαλιστικά «έπαιρνε» στην άμυνα τον αποδέκτη της) σε μπελάδες. Αυτή η κατάσταση έδινε συνεχώς πλεονέκτημα στους γηπεδούχους και δημιουργούσε ευνοϊκές συνθήκες για close out επίθεση ή έξτρα πάσα.

-Ο τρόπος που δημιουργεί ο A.J. Slaughter ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα είναι εντυπωσιακός. Στο καλοκαιρινό report του  είχαμε μιλήσει για την ικανότητα του να διαβάζει τους διαθέσιμους χώρους  και η συμμετοχή του σε μια επίθεση (όπως αυτή του Ιβάνοβιτς) που έχει να κάνει καθαρά με την δημιουργία και εκμετάλλευση στο μέγιστο των διαθέσιμων χώρων έχει παράγει το αποτέλεσμα που βλέπετε. Ο Αμερικανός combo επιτίθεται συνεχώς στην αντίπαλη άμυνα και αυτό έκανε και απέναντι στους Λομβαρδούς ενώ παράλληλα η ικανότητα του να σπάει σωστά και στον κατάλληλο χρόνο τη μπάλα χτίζει συνεχώς πλεονέκτημα μιας πάσας (σε χρόνους) γι την πράσινη επίθεση και βάζει τον αντίπαλο σε διαδικασία να κυνηγά.  Ο Σλότερ ήταν ο παίκτης που τελείωσε το παιχνίδι στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου..

-Αμυντικά ο Παναθηναϊκός είχε ανάλογη αποτελεσματικότητα, όντας πολύ καλά προετοιμασμένος για αυτό που είχε να αντιμετωπίσει. Οι πράσινοι εστίασαν στο να αποτρέψουν την εισαγωγή της μπάλας στον Σάμιουελς στο χαμηλό ποστ, με πολύ ενεργητική άμυνα στα 3 και 4/4 της πάσας. Θυμάστε πόσο είχαμε τονίσει τη σημασία της post επίθεσης του Σάμιουελς στο επιθετικό οικοδόμημα της Αρμάνι.. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν μπορεί να δέχτηκε 18π. από τον Αμερικανό όμως οι περισσότεροι προήλθαν από διαφορετικές καταστάσεις καθώς η εισαγωγική πάσα είχε δυσκολέψει πολύ για τους Ιταλούς και αυτόματα χωρίς εισαγωγή της μπάλας στο ποστ η επίθεση τους έμοιαζε με ακέφαλο κοτόπουλο.. Αυστηρά περιφερειακή, χωρίς μετακίνηση της αντίπαλης άμυνας και ρήγματα που οδηγούσε (επειδή λέμε ότι το μπάσκετ είναι συνέχεια..) σε ατομικές ενέργειες πάνω σε άμυνα και ευάλωτη δική τους  transition άμυνα.

Αυτό για να καταλάβετε πόσο σημαντική είναι η παρουσία του Μπατίστα στο ποστ και ότι η εισαγωγή της μπάλας σε αυτόν είναι ζωτικής σημασίας για τον Παναθηναϊκό. Overall το ευτύχημα για τους πρωταθλητές Ελλάδας είναι ότι ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς έχει χτίσει την επίθεση του πάνω σε δύο έμπειρους, με πολύ υψηλό μπασκετικό IQ και αντίληψη αθλητές, τον Διαμαντίδη και τον Μπατίστα που δημιουργούν συνεχώς καταστάσεις ενώ το σύνολο δείχνει ότι κινείται προς την κατεύθυνση Ιβάνοβιτς δηλ.  όπως είχαμε γράψει στην παρουσίαση του τη δημιουργία της πιο φιλόπονης και καλοπροπονημένης ομάδας στη διοργάνωση..  

Οι πράσινοι ακουμπούν στο μέγιστο το λεγόμενο balance basketball και (στα δύο τελευταία ματς)  καθηλώνουν τον θεατή ακόμα και όταν η διαφορά ακουμπά τους 30 πόντους.. Αυτή τη στιγμή ανάλογο συνδυασμό ποιότητας/ρυθμού παρουσιάζουν μόνο η ΤΣΣΚΑ και η Ρεάλ αλλά ας μη βιαζόμαστε. Το ημερολόγιο λέει 11 Νοέμβρη.. Πιο σημαντικό από αυτές τις Glory Days του μπάσκετ του Ιβάνοβιτς είναι ο χαρακτήρας που ξεκινά τώρα να χτίζει αυτή η ομάδα. Αυτή θα είναι η προίκα στις νύχτες που θα βρεθεί ο αντίπαλος προπονητής ο οποίος θα βάλει Stop στον ρυθμό του Μαυροβούνιου κόουτς. Ένα πολύ καλό τεστ χαρακτήρα λοιπόν είναι αυτό που έρχεται..

 PS: Είναι σημαντική η ένεση ενέργειας που δίνουν οι δύο ξένοι role players, Μπλούμς και Ράητ από τον πάγκο. Ενέργειας και σωστής νοοτροπίας. Ο Αμερικανός μάλιστα δείχνει βελτίωση στο κομμάτι του conditioning. Και οι δύο (ειδικά ο Μπλούμς) έχουν θετικό πρόσημο και εάν έληγε σήμερα το συμβόλαιο τους θα ανανέωναν. Επειδή όμως η σεζόν είναι μεγάλη, θα πω ότι το μέλλον τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πορεία της ομάδας.

PS1: Ο Παναθηναϊκός μπορεί να η “team to watch” αυτή τη στιγμή στη διοργάνωση όμως ο “player to watch” είναι ο Μίλος Τεόντοσιτς. 27 πόντους (11/14 FG)-10 τελικές απέναντι στην Ουνικάχα, σπουδαία παράσταση.. Μήπως  έχει απαντήσει  ήδη το ερώτημα για τον καλύτερο παίκτη της Ευρωλίγκας..? Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι απαντήσεις δίνονται την άνοιξη..