DOGFIGHT..

Μετά από μια εκπληκτική «σκυλομαχία» στο ΠαλαΝτέζιο του Καντού, ο Παναθηναϊκός βγήκε ζωντανός και πάτησε το ένα του πόδι στο τοπ-16 της φετινής Ευρωλίγκας. Μάχη σώμα με σώμα από την αρχή μέχρι το τέλος, «σιδερένιος» ο Παναθηναϊκός στο τέλος.. Η ημέρα θα καθιερωθεί ως του αγίου-Μπράμος, προστάτη των απανταχού σκοπευτών..

Οι πράσινοι λοιπόν πήραν το ματς που είχαν κυκλώσει, εμφανίζοντας χαρακτήρα μεγάλης ομάδας που δε καταλαβαίνει από απουσίες και τραυματισμούς, αλλά και τις συνήθεις αδυναμίες οι οποίες –εάν θέλουμε να δούμε λίγο πιο μακριά- αρχίζουν να προκαλούν ερωτηματικά. Τέλος καλό, όλα καλά όμως. Ο Παναθηναϊκός του Αργύρη Πεδουλάκη βγήκε ζωντανός από μια πολύ δύσκολη δοκιμασία, έναν «σκυλοκαβγά» όπως εξελίχτηκε στο παρκέ του Ντέζιο,  δείγμα της σταδιακής ανάπτυξης αυτής της νέας ομάδας η οποία συνεχίζει σίγουρα πλέον με μεγαλύτερη πίστη στις δυνάμεις της.

Μερικά σημεία άξια σχολιασμού..

-Ο Πεδουλάκης ξεκίνησε με τους τρείς «άσσους» του στην αρχική πεντάδα (Κίτσεν στο «1», Ούκιτς-Διαμαντίδη φτερά) έξυπνα θα πούμε εμείς, θέλοντας με αυτή του την επιλογή στο ροτέησιον να έχει την ευκαιρία να βγάλει σχετικά γρήγορα από τον πάγκο του τον Μπανκς, τον οποίο ήθελε ενεργό και μάχιμο, μετά από τόσες απουσίες. Παράλληλα του δόθηκε η ευκαιρία να κρατήσει «πίσω» τον Μπράμο ως εναλλακτική και ρίξει straight τον καλύτερο περιφερειακό αμυντικό του (Διαμαντίδη) πάνω στο τοπ γκαν του Τρινκιέρι, τον καυτό Αραντόρι,  παίκτη με τεράστια έφεση στο σουτ και επαφή με το καλάθι, αλλά όχι τόσο καλό slasher και δυνατό στα πόδια ώστε να φθείρει τον αρχηγό. Στα σύν το ότι πήρε το maximum από τον Άρμστρονγκ (γιατί πραγματικά αυτό είναι πλέον το max)και αναφέρομαι στα περίπου 11μιση λεπτά μακριά από τη φθορά που εξασφάλισε για τους υπόλοιπους ψηλούς του. Σωστός ο Άρτζι..

-Αμυντικά ο Παναθηναϊκός εστίασε στους δύο πλάγιους σουτέρ της Καντού (Αραντορι-Μαρκοϊσβίλι) που αποτελούν τη μεγάλη δύναμη της επίθεσης του Τρινκιέρι. Στον Αραντόρι ο Πεδουλάκης έβαλε τον Διαμαντίδη σωστά, δεδομένου του ότι ο Ιταλός έχει μεγαλύτερη γκάμα κινήσεων και περισσότερες επιλογές στο να φτιάξει το δικό του σουτ.  Για τον Μαρκοϊσβίλι  επέλεξε τον Ούκιτς με την εντολή να μείνει μαζί του και να ακολουθεί ψηλά μέχρι τέλους τις αυτοποιημένες εκτελέσεις του Γεωργιανού. Και στους δύο πέρασε αρκετό διάστημα και ο Μπράμος, ανάλογα το ποιόν είχε δίπλα του και ποιόν είχε εκείνη τη στιγμή απέναντί του (όταν βρισκόταν ο Μπρούκς π.χ. μέσα, πήγαινε λόγω athleticism εκεί) ενώ είχε δοθεί γενική εντολή για switch παντού από την αρχή με το σκεπτικό ότι ο πράσινος πάγκος δε φοβόταν ότι οι δύο swingmen της Καντού θα τον χτυπήσουν στα πόδια.  Ο Μαρκοϊσβίλι τελείωσε με 2/9σ. και ο Αραντόρι με 4/11..

-Επιθετικά οι πράσινοι πήγαν σε ελεγχόμενο τέμπο και σετ επιθέσεις, διαβάζοντας καταστάσεις με κυρίαρχη μορφή τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Φάνηκε από την αρχή πόσο πολύ μετρά το να έχεις στην ομάδα έναν τέτοιο παίκτη, σε ένα τέτοιο παιχνίδι, παρά τα λάθη του που ήταν αρκετά. Μπολιάζει και τους υπόλοιπους με πνεύμα νικητή και προκαλεί φόβο στον αντίπαλο. Το καθαρό μυαλό και τα σίγουρα χέρια του Διαμαντίδη ήταν η διαφορά των δύο ομάδων στο τέλος του ματς. Απλά παρακολουθείστε με τι σιγουριά κάνει αυτό που πρέπει να κάνει..

Ο Μάικ Μπράμος έδωσε ρεσιτάλ από τη γραμμή του τριπόντου (7/9σ.). Μπήκε καλά στο ματς, γρήγορα κατάλαβε ότι είναι το "ξεχωριστό" του βράδυ και σούταρε με απίστευτη αυτοπεποίθηση. Νομίζω δε μπορούσε να είναι καλύτερο το timing για την ομάδα. Ειδικά για ένα παιδί που η θέση του είναι στην πρώτη γραμμή για τον Παναθηναϊκό που χτίζεται..

Λεπτομέρεια. Στην τελευταία άμυνα είναι ευλογία  που μπροστά από τον Τάμπου είναι ο Διαμαντίδης, ο οποίος αμύνεται στην εντέλεια παρότι έφαγε την προσποίηση. Με άλλον αμυνόμενο εκεί μπορεί να έπεφτε πολύ κλάμα..

-Ο Μάρκους Μπανκς ήταν θετικός στο ντεμπούτο του μόνο και μόνο από τη στιγμή που έφερε στο τραπέζι κάτι που έλειπε από τους Ούκιτς-Κίτσεν μέχρι τώρα. Απλά «έκανε πράγματα να συμβούν», δημιούργησε καταστάσεις, με όπλο την προσωπικότητα του γαρνιρισμένη με τη στοιχειώδη αμερικανική άγνοια κινδύνου ενός ρούκι σε αυτό το επίπεδο και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ γενικότερα. Όπως αναφέραμε και στο ριπόρτ του, δεν είναι το ίδιο γρήγορος, ούτε έχει τα πατήματα που είχε στα 25-26 του και νομίζω φάνηκε, αλλά δημιούργησε ρήγματα και πήγε με τη δύναμη του “straight to the hoop” χαρακτηριστικό που το χρειάζεται ο φετινός Παναθηναϊκός. Ναι χάθηκε κάποιες φορές στην άμυνα (στη μια, προς το τέλος, που δεν άλλαξε στη κορυφή και δέχθηκε παντελώς ελεύθερο τρίποντο, παραλίγο να κοστίσει..) για αυτό και ο προπονητής του στο τέλος επέλεξε κάποιον που θα κάνει τα απολύτως απαραίτητα, αλλάζοντας τον με τον Ούκιτς και δίνοντας τη μπαγκέτα στα χέρια του Διαμαντίδη. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα να το κάνει πολύ νωρίτερα, άργησε λίγο..

Εν ολίγοις ο Μπανκς έδωσε «προσωπικότητα» και ατομική πρωτοβουλία  χωρίς δισταγμό. Θέλει λίγο δουλίτσα στο κομμάτι φυσική κατάσταση ώστε να βελτιώσει αναπνοές και τελειώματα, όπου υστέρησε λίγο αλλά για πρώτο μ ατς ήταν ο εαυτός του δίνοντας ώθηση και αυτό είναι σημαντικό στοιχείο.

-Το πρόβλημα με τα λάθη έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Είναι αστείο κάθε φορά να έχεις συντριπτική υπεροχή στα ριμπάουντς  (39-22 εχθές) και να χάνεις τις κατοχές. 22 λάθη και πάλι (9 η Καντού) με το πρόβλημα να εντοπίζεται σε ολόκληρο τον επιθετικό μηχανισμό. Δε μπορεί ξαφνικά ο Διαμαντίδης να έγινε μηχανή λαθών. .  (11 από τα 22 μαζί με τον Τσαρτσαρή..) Δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Η Σιένα παίζει μπάσκετ πολλών κατοχών με κύριους δημιουργούς τους –κατ’εξοχήν επιρρεπείς στο λάθος Μπράουν και Χάκετ και έχει μ.ο. 10 λάθη, όντας επίσης νέα ομάδα. Ή η Μακάμπι π.χ. Ο Παναθηναϊκός χαραμίζει την προσπάθεια του και σε βάθος χρόνου θα το πληρώσει.. Ακόμα και με undersized lineups καταπίνει τα ριμπάουντ αλλά δεν προλαβαίνει να μετρά λάθη.. Αν δε το δουλέψει αυτό δε πάει πουθενά.

-Η Καντού δεν είχε τη σιδηρά ψυχολογία που απαιτεί τέτοιο παιχνίδι. Φάνηκε ειδικά στο τέλος (μετά το τρίποντο  του Διαμαντίδη  στο 66-66)ότι δεν μπορούσαν να το τελειώσουν.  Έχει εγκλιματίσει που άργησε να καλύψει το κενό του Σμίθ στο «1» (όπως και πέρυσι άργησε με τον Πέρκινς) και τελικά της κόστισε. Πήρε σπουδαίο ματς από τον Τάμπου (ο οποίος και με τη Φενέρ ήταν σούπερ) και είχε πολύ αποτελεσματικό στα τελειώματα τον Τάιους (μηδέν.. ριμπάουντ?) . Έχασε κατά κράτος τη μάχη των αιθέρων και δε είχε το aggressiveness στην περιφέρεια για να πάρει τα φάουλ και να πάει στη γραμμή. Θα διαφωνήσω με τον Αργύρη Πεδουλάκη που είπε πως είναι μια ομάδα που δουλεύει μαζί χρόνια. Νέα ομάδα είναι (παλιοί είναι μόνο οι Μαρκοϊσβίλι, Λιούνεν, Μαζαρίνο ενώ και ο Τάμπου έχει ξαναδουλέψει με τον Τρινκιέρι στην Καντού το 2009-10) η οποία μάλιστα έχει αλλάξει αρκετά πράγματα φέτος στο παιχνίδι της..

-Συμπερασματικά, η νίκη του Παναθηναϊκού είναι τεράστια από όλες τις απόψεις, με τόσες δυσκολίες σε ένα παιχνίδι τόσο σημαντικό. Η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη βγαίνει "ατσαλωμένη" και με μεγαλύτερη πίστη στις δυνατότητες της και σε αυτό που δουλεύουν κάθε μέρα στο γήπεδο. Το ματς του Παλαντέζιο μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για το υπόλοιπο της φετινής σεζόν..

ΜΟΝΤΕΠΑΣΚΙ-ΜΑΚΑΜΠΙ 89-87

Ματσάρα στην Παλαέστρα της Σιένα ανάμεσα σε δύο από τις καλύτερες επιθέσεις της διοργάνωσης με τη Μοντεπάσκι να γυρνά πάλι ένα ακόμα ματς και να κατακτά την 4^η σερί νίκη στον όμιλο. Ο Μπλάτ είχε διαβάσει σωστά την ομάδα του Μπάνκι  στοχεύοντας στη καρδιά της ρακέτας της Μοντεπάσκι, όπου αμυντικά οι Ιταλοί πάσχουν σοβαρά, ειδικά με την απουσία του Εζέ. Ο Σόουν Τζέημς ήταν εκπληκτικός (22π. 9/9σ. 12 ριμπ.-39 αξιολόγηση..) και μαζί με τον Ελιάγχου (8/12σ.) ήταν η δύναμη πυρός του Μπλατ στη προσπάθεια του να ξεριζώσει τη καρδιά της ιταλικής ομάδας.  Το θέμα είναι ότι οι πρωταθλητές της γειτονικής χώρας σουτάρουν εκπληκτικά τον τελευταίο καιρό από το τρίποντο, καλύτερα από κάθε ομάδα στην Ευρωλίγκα, στοιχείο που τους δίνει τεράστια ώθηση. 13/27 και εχθές, για την Σιένα που σουτάρει τα περισσότερα τρίποντα και με το μεγαλύτερο, μάλιστα, ποσοστό επιτυχίας από κάθε άλλον.

Δύο στοιχεία συνέβαλλαν σημαντικά στο να αλλάξει ροή το ματς. 1.) Η κίνηση του Μπάνκι να βάλει τον Κασούν στο «5», ο οποίος έδωσε οντότητα στη ρακέτα και πλήρωσε τους Ισραηλινούς με το ίδιο νόμισμα στην επίθεση και 2.) ο Ντάνιελ Χάκετ(επίσης για μια ακόμα φορά), με τα τεράστια ψυχικά του αποθέματα, έβαλε μεγάλα σουτ-καρδιάς, και υποστήριξε τον Μος στο αμυντικό κομμάτι. Κάπως έτσι φθάσαμε στο τελευταίο λεπτό όπου βγήκε στη σκηνή ως άλλος Ρέτζι Μίλερ, ο Τόμας Ρες σκοράρωντας 7 καυτούς πόντους και καθαρίζοντας το ματς. Έχω πεί για τον Ρες ότι είναι υπόδειγμα ρολίστα στο υψηλό επίπεδο. Φέτος έχει βγεί μπροστά, ειδικά τώρα που λείπει ο Εζέ και χρησιμοποιείται αρκετά και ως «5». Μπράβο λοιπόν στην ιταλική ομάδα, που μετά τη ήττα από το Μιλάνο στη Lega A εντός, άλλαξε τσιπάκι και παίζει πολύ καλύτερο μπάσκετ τον τελευταίο καιρό. Την επόμενη εβδομάδα υποδέχεται την Ουνικάχα (6-1 παρακαλώ ο Ρέπεσα..) στην Τοσκάνη, ενώ η Μακάμπι περιμένει τη Σαλόν.

Σημείωση: Σε παιχνίδι 75 κατοχών οι δύο ομάδες είχαν 10 και 9 λάθη αντίστοιχα..

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ

Για πρώτη φορά φέτος είδαμε τον Ετόρε Μεσίνα να να μοιράζει χαμόγελα, ευχαριστημένος από αυτό που είδε. Η ΤΣΣΚΑ έπαιξε εξαιρετική άμυνα για 30’, δηλ. αν εξαιρέσουμε την πρώτη περίοδο, πνίγοντας  τους Σέρβους, οι οποίοι χωρίς τον Ουέστερμαν είχαν μεγάλο πρόβλημα δημιουργίας στην επίθεση. Ο Βουγιόσεβιτς ξεκίνησε τον Μιλοσάβλιεβιτς στον Ουίμς (για να μπορέσει να αμυνθεί στις διεισδύσεις του Αμερικανού) χρησιμοποιώντας πολλές φορές και παγίδες μετά την πρώτη πάσα για να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του swingman των Ρώσων. Παράλληλα έστειλε τον Λούσιτς στον Πονγκράσoφ,  ο οποίος έχει στρογγυλοκαθίσει στο αρχικό μπακόρτ του Μεσίνα σε ρόλο εξισορροπιστή . Η «αρκούδα» έπιασε ίσως πρώτη φορά φέτος στη διοργάνωση τέτοιο επίπεδο απόδοσης στην άμυνα της (οτιδήποτε κινούταν σε απόσταση ενός μέτρου γύρω από τον Κριάπα είτε..εκτελούταν είτε έβγαινε εκτός πορείας) και στο β’ ημίχρονο την οδήγησε στο να βγάλει και μερικές εντυπωσιακές φάσεις στο τρανζίσιον. Το δίδυμο Τεόντοσιτς-Κριάπα ήταν απολαυστικό το κομμάτι των συνεργασιών (11 ασσίστς-4κλεψ. Ο Σέρβος) με τον Ρώσο φόργουορντ –ελλείψει Κρίστιτς- να είναι ο κύριος αποδέκτης των εμπνεύσεων του Σέρβου πόιντ γκαρντ. Σούπερ ο Βορόντσεβιτς, πολύ βελτιωμένος ο Κρίστμας (13π. 4/6σ. σε 11’) ο οποίος μπήκε με άλλον αέρα από την αρχή, εξαιρετικός και ο Τζάκσον, που είναι φανερό ότι νιώθει πολύ άνετα στο τρανζίσιον παιχνίδι. Από την Παρτίζαν έλλειψε πολύ ο Ουέστερμαν, θεωρώ ότι θα είχε πολύ καλύτερη τύχη με αυτόν στο παρκέ.  Ο Γκόρντιτς  θα βοηθήσει, ήταν πολύ επιθετικός στις κινήσεις του αλλά θέλει χρόνο. Είναι καλή προσθήκη και θα «δείξει» όταν κατανοήσει πλήρως το πλαίσιο που κινείται η σετ επίθεση του Ντούλε.  Πλέον οι Σέρβοι περιμένουν την Λιέτουβος Ρίτας στο Βελιγράδι, σε ένα do or die ματς. Η ΤΣΣΚΑ πάει στο πανέμορφο Μπάμπεργκ..