ΞΕΧΑΡΜΑΝΙΑΣΕ..

Ο Ολυμπιακός έδειξε χαρακτήρα σε ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι στο Μεντιολάνουμ, κερδίζοντας δύο πολύτιμους βαθμούς αλλά κυρίως χρόνο για να δουλέψει. Για κλάματα η Αρμάνι. Απορώ τι σκέφτεται ο Τζιόρτζιο..

Επιτέλους νίκη και καλή εμφάνιση για τους ερυθρόλευκους σε ένα κομβικό μάλιστα ματς στο Μιλάνο. Ο Ολυμπιακός πρέπει να χτίσει πάνω σε αυτό το αποτέλεσμα δείχνοντας συνέχεια και να μην ξεγελαστεί γιατί ο αντίπαλος απλά αλλού.. "Αλλού" fun park.. Πάμε να δούμε μερικά πράγματα από το σημερινό ματς..

-Ο Ολυμπιακός εκπροσώπησε επάξια την «ταυτότητα» του ελληνικού μπάσκετ, πατώντας και χτυπώντας σε βασικές αδυναμίες του αντιπάλου του για να φτάσει στη νίκη. Η ΕΑ7 ήταν μια ομάδα χωρίς καμία ισορροπία στο τρόπο που έπαιζε και στις δύο πλευρές του παρκέ, γεγονός που αποκωδικοποίησε γρήγορα ο Ολυμπιακός βγάζοντας πολλά καλά σουτ στη δική του επίθεση. Οι Ιταλοί δεν είχαν ενέργεια και ήταν άχρωμοι, παίζοντας χωρίς κανέναν απολύτως προσανατολισμό.

-Ο Μπαρτζώκας ξεκίνησε σωστά τον καλύτερο περιφερειακό του αμυντικό (Μάντζαρη) στον Λάνγκφορντ, με τον νεαρό γκαρντ να τσιμπάει το πρώτο του καλάθι από ποστάρισμα του Αμερικανού αλλά μετά να παλεύει από την πρώτη πάσα του Κουκ και να τον βγάζει εκτός θέσης, με την ερυθρόλευκη άμυνα να του αφήνει την  υποδοχή μπάλας μόνο μακριά από το καλάθι, καθαρά για προσωπική φάση απέναντι σε έτοιμη προσαρμοσμένη άμυνα. 

-Οι ερυθρόλευκοι αν και φαίνεται ότι έχουν ακόμα θέμα στην πικ εν ρολ άμυνα, έστησαν οχυρό μέσα στη ρακέτα γεμίζοντας με κορμιά με στόχο να αντισταθμίσουν την έλλειψη της above the rim defense  που παρείχε ο Ντόρσεη στη τελική προσπάθεια και να αποτρέψουν τα λέη απς. Γνώριζαν –από τα περισσότερα παιχνίδια της φετινής Αρμάνι- ότι εάν προστατέψουν το ζωγραφιστό και τους βάλουν να σουτάρουν, έχουν μεγάλη τύχη.

-Ο Ολυμπιακός είχε συνεργασίες και έψαξε με μεγάλη συχνότητα την έξτρα πάσα, απέναντι σε μια άμυνα της οποίας η ένταση έπεφτε σημαντικά μετά τα πρώτα 14-15 δεύτερα ερυθρόλευκης επίθεσης. Πήραν δημιουργία από τον Πρίντεζη, δίνοντας του μπάλες στο ποστ αλλά και πιο μακριά στην αριστερή πλευρά, εκμεταλλευόμενοι τα ντουμπλαρίσματα που του έστελνε ο Σκαριόλο και βρίσκοντας καλά σουτ από τη weak side είτε με κατευθείαν απέναντι πάσες είτε με σκαλοπάτι και γρήγορη κυκλοφορία από την κορυφή.

-Τα 13/26 τρίποντα δεν είναι νούμερο εξωφρενικό, με βάση τον τρόπο που αμύνθηκαν οι Ιταλοί. Θα μπορούσε το ποσοστό κατά τη γνώμη μου να είναι και καλύτερο.. Οι ερυθρόλευκοι είχαν τη τύχη να πετύχουν κάποια από αυτά με τη λήξη του χρόνου επίθεσης βέβαια αλλά έχασαν και κάποια με καλές προϋποθέσεις. Το κλειδί είναι ότι μερικά από τα εύστοχα αυτά σουτ απογοήτευσαν έναν αντίπαλο που δεν έχει χαρακτήρα και πέφτει εύκολα σε αυτή τη παγίδα, όπως ακριβώς και πέρυσι. Από ένα σημείο και μετά οι ερυθρόλευκοι σούταραν με λιτά νεύρα. Όποιος έχει παίξει μπάσκετ γνωρίζει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο πλεονέκτημα για έναν σουτέρ από αυτό.

-Η Αρμάνι είχε μηδενική –εάν εξαιρέσουμε τον Κούκ- δημιουργία. Επιτυχία εν μέρει της άμυνας του Ολυμπιακού που το πιστώνεται αυτό με τη πίεση στα γκαρντ, αλλά και «επιτυχία» του τρόπου επίθεσης του Σκαριόλο. Ο Ολυμπιακός είχε επιμονή στο να πιέσει, να παλέψει και να αποτρέψει τους Χαίρστον-Λάνγκφορντ να στηθούν σωστά, στα καλά τους σημεία όταν ο Κούκ έδειχνε το σύστημα, με συνέπεια η ιταλική ομάδα να απορυθμίζεται και να μην έχει εναλλακτική. Θυμηθείτε πόσες φορές είδαμε τους δύο Αμερικανούς να λαμβάνουν τη μπάλα στα 9 μέτρα με 10’’στο ρολόι για να βγάλουν προσωπική φάση (και ο Χαίρστον δεν είναι ο καλύτερος ντριμπλέρ..). Αποτέλεσμα..? Η Αρμάνι έπαιξε με προσωπικές φάσεις στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς. Ο κύριος τρόπος επίθεσης των Ιταλών στο μισό γήπεδο συμπεριελάμβανε κοψίματα –τα οποία γρήγορα διάβασε και περίμενε ο Ολυμπιακός- και iso..

-Ο Δημήτρης Μαυροειδής πραγματοποίησε –επιτέλους- μια καλή εμφάνιση, αντάξια της αξίας του, χαρίζοντας ελπίδα για βελτίωση. Έχει ποιότητα ο Έλληνας διεθνής, την οποία μέχρι τώρα δεν είχε δείξει με τα ερυθρόλευκα. Δεν πήρε μπάλες χαμηλά για να παίξει ή να δημιουργήσει απέναντι σε σαφώς πιο αθλητικά κορμιά, αλλά έπαιξε σωστά μακριά από τη μπάλα και πήρε τις κατάλληλες θέσεις που ισοδυναμούν με έτοιμα καλάθια. Ο Τζός Πάουελ στο –περισσότερο αναγνωριστικό- ντεμπούτο του έδειξε ότι θέλει χρόνο για να κατανοήσει που βρίσκεται, κυρίως σε επίπεδο νοοτροπίας κανονισμών. Σαφώς και δε μπορεί να κριθεί.

-Ο Σκαριόλο έδωσε ρεσιτάλ. Τα έβλεπα και έλεγα «δε μπορεί..». Κατά τη γνώμη μου το ροτέησιον που χρησιμοποίησε στο συγκεκριμένο μάτς ήταν λάθος, όχι ως προς το χρόνο αλλά ως προς το «πότε» χρησιμοποιούσε συγκεκριμένα σχήματα που ήταν μη λειτουργικά με βάση αυτό που έδειχνε ότι ήθελε να παίξει. Θυμήθηκε να παίξει ζώνη στο 36’ όταν η ομάδα του βρισκόταν στο -14. . Δεν επεδίωξε να ποστάρει τον Χαίρστον όταν είχε απέναντι του τον Περπέρογλου. Το μαρκάρισμα του Τζεντίλε στον Σπανούλη ίσως βγαίνει, ίσως λέω, όταν ο Έλληνας διεθνής έχει πατήσει τα 36-37 χρόνια.. Πώς να μη βγάζει ο Ολυμπιακός ελεύθερα σουτ..?

-Στην Τρίτη περίοδο το Μιλάνο δοκίμασε να πιέσει στα 4/4 (χαμηλώνοντας με Μέλι-Φώτση φροντκόρτ), με τη διαφορά ότι η ομάδα απλά δε το έχει διδαχτεί αυτό για να μπορέσει να το παίξει. Ο Ολυμπιακός και τα γκαρντ του δεν είναι χθεσινοί για να βάλουν το  κεφάλι κάτω και να αρχίσουν τις ντρίμπλες, συμπεριφορά που αποτελεί νίκη για αυτό του είδους άμυνα. Απλά σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάς.. Ως αποτέλεσμα η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα βρήκε καλά σουτ και ρήγματα για να τελειώσει από μέσα, αυξάνοντας τη διαφορά.

-Σε προσωπικό επίπεδο ο Βασίλης Σπανούλης έκανε σπουδαίο  ματς απέναντι σε μια άμυνα που φάνταζε ανίκανη να τον αντιμετωπίσει (που ήταν τα hedge out με τον Χέντριξ..?) ενώ ο Κώστας Παπανικολάου είχε έτοιμα χέρια δίνοντας ρεσιτάλ από το τρίποντο, στοιχείο που τελικά οδήγησε στη κατάρρευση των Ιταλών. Από την άλλη πλευρά ο Γιάννης Μπουρούσης πάλευε μόνος σε απελπιστικό σημείο..

-Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός πήρε κεφάλι στην υπόθεση πρόκριση και μάλιστα γίνεται φαβορί για την Τρίτη –τουλάχιστον- θέση του ομίλου. Είναι ευκαιρία για τους πρωταθλητές να βρούν χρόνο ώστε να δουλέψουν, να απορροφήσουν τον Πάουελ στην ομάδα και να βελτιώσουν αρκετά κομμάτια του παιχνιδιού τους, ειδικά στην άμυνα και το αμυντικό ριμπάουντ λέμε εμείς πρώτα από όλα..

-Το φετινό Μιλάνο είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ομάδας που έχει κάνει πολύ καλό recruiting το καλοκαίρι αλλά «βρωμάει» όταν ήρθε η ώρα των επίσημων παιχνιδιών γιατί είναι φανερό ότι στερείται βοήθειας από τον πάγκο. Το ρόστερ είναι πάρα πολύ καλό σε όλα τα επίπεδα (σωματοδομή, αθλητική ικανότητα, ταλέντο, εμπειρία) αλλά η λειτουργία της ομάδας αναγκάζει τους παίκτες να παίζουν μακριά από τα δυνατά τους σημεία. Κλασσικότερο παράδειγμα ο Φώτσης.  Ούτε ένα πικ εν ποπ, ούτε ένα back screen για σουτ στη γωνία.. Ή ο Χέντριξ, που θα πώ ότι αξίζει –σαν πακέτο- όλα τα λεφτά που έχουν δοθεί για αυτόν. Θυμηθείτε πως έπαιξε πέρυσι υπό τον Μπλατ.. Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο Σκαριόλο δείχνει -από πολύ νωρίς στη σεζόν- να έχει "χάσει" τους παίκτες του. Φαίνεται ακόμα και στα πρόσωπα τους κατά τη διάρκεια των τάιμ-άουτ, όπου τον κοιτούν να δίνει οδηγίες γιατί έτσι "πρέπει", έτσι τους επιβάλλει ο επαγγελματισμός τους ίσως.. Το πλοίο του Αρμάνι βουλιάζει και μαζί του μια επένδυση πολλών εκατομμυρίων..

Υ.Γ. Για το ματς της Μόσχας θα μιλήσουμε κατά πάσα πιθανότητα μετά και το παιχνίδι του Παναθηναϊκού..