ΒΟΑΣ..

Ο Ολυμπιακός «έσφιξε» την Αναντολού μέχρι θανάτου με την άμυνα του, θρυμματίζοντας τη ραχοκοκαλιά της και  νεκρώνοντας το πιο ζωτικό της όργανο (Φάρμαρ).. Σπουδαία εμφάνιση που δημιουργεί προσδοκίες στον κόσμο του. Κακή, με τεράστια κενά διαστήματα -πάλι..- η τουρκική ομάδα..

Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι η άμυνα του Ολυμπιακού..

-Οι ερυθρόλευκοι πιστοποίησαν την καλή αγωνιστική τους κατάσταση σε ένα ματς με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας σε σχέση με τις τελευταίες τους επιτυχίες. Φιλτράροντας λοιπόν την απόδοση του Ολυμπιακού στο χθεσινό ματς καταλήγουμε ρεαλιστικά-ξεχάστε τις θριαμβολογίες που έχετε διαβάσει από χθές το βράδυ μέχρι σήμερα το μεσημέρι- ότι η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν έπαιξε ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι, αλλά πήρε άριστα στο κομμάτι της άμυνας και σίγουρα της ψυχολογικής προσέγγισης του παιχνιδιού (credit στον προπονητή του). Πολύ σημαντικό το ότι η ελληνική ομάδα έβγαλε ενέργεια και ένταση στο παρκέ που θύμισε την περυσινή αρμάδα του Ίβκοβιτς για πρώτη φορά φέτος.

-Ο Μπαρτζώκας ξεκίνησε –σωστά- τον Μάντζαρη στον Φάρμαρ αλλά οι «καλησπέρες» δεν ήταν ότι καλύτερο για τον γηπεδούχο μιας και ο Αμερικανός σκόραρε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα 4 πόντους και σέρβιρε άλλους δύο. Όταν ο Φάρμαρ «πατάει» στο ματς,  συνολικά η επίθεση της Εφές μπορεί να παράγει πολύ σπουδαίο αποτέλεσμα καθώς είναι τέτοια η ποιότητα και κυρίως η νοοτροπία του παίκτη που δίνει μεγάλη ώθηση στους συμπαίκτες του. Γι’αυτό το κλειδί της χθεσινής επιτυχίας των ερυθρολεύκων είναι αναμφισβήτητα ο Έησι Λο. Μπήκε μετά τα 5-6 πρώτα λεπτά της 1^ης περιόδου στο παρκέ και έπαιξε σωστά τον Φάρμαρ, βγαίνοντας δυνατά και παρατάσσοντας το δυνατό κορμί και τα πόδια του μόνο όταν ο πρώην Λέηκερ ήταν κάτοχος της μπάλας, ενώ στον υπόλοιπο χρόνο ήταν μαζί του χωρίς υπερβολές , συμμετέχοντας κανονικά στην ομαδική άμυνα χωρίς φυσικά μεγάλα ρίσκα στις βοήθειες. Ο Φάρμαρ έδειξε διστακτικός στο να πάει πάνω στον Λο (για να σκοράρει/δημιουργήσει) και αυτό το διάστημα συνέπεσε χρονικά με την απόφαση στην επίθεση της Εφές να προσπαθήσει να λειτουργήσει ξέχωρα, μακριά από τον Φάρμαρ.

Μια ακόμα επιτυχία των ερυθρολεύκων ήταν ότι με τον Παπανικολάου (που αναμφισβήτητα είχε το πακέτο) έβγαλαν εκτός ματς από την αρχή τον Βούγιασιτς που προερχόταν από μεγάλο ματς και δεν άφησαν περιθώριο (αποκωδικοποιώντας γρήγορα μετά το πρώτο ένας με έναν με τον Πάουελ) στο να εκμεταλλευτεί τη σωματική του υπεροχή ο Ερντέν τον οποίο μάρκαραν σωστά με το έβαζε την μπάλα στο παρκέ (πάντοτε ανάλογα με την απόσταση που βρισκόταν ο Τούρκος  από το καλάθι) μη αφήνοντας τον να γυρίσει. Κάπως έτσι αποκρυπτογραφείται ο βασικός στόχος της άμυνας του Ολυμπιακού του Ολυμπιακού που δεν ήταν άλλος από το να βάλει τον Τζαμόν Λούκας να κάνει αυτό που συνήθως δε θέλει να κάνει με αυτή την συχνότητα, δηλ. να βλέπει συνεχώς το καλάθι. Ο Αμερικανός quarterback της Αναντολού ήταν ο παίκτης που πήρε συνολικά εχθές τις περισσότερες επιθέσεις της ομάδας του, αν μη τι άλλο ότι οι Τούρκοι δεν λειτούργησαν σωστά στο συγκεκριμένο κομμάτι.

-Ο Μαχμουντί εκτίμησε λίγο λάθος το μαρκάρισμα του Σπανούλη, βάζοντας πάνω του τον Βούγιασιτς και τον Γκόνλουμ στο «4» ο οποίος εκτός από την αποστολή «Πρίντεζης», στόχευε στο να αναχαιτίσει τις διεισδύσεις του ηγέτη των ερυθρολεύκων. Παρότι ο Σπανούλης ήταν άστοχος από μακριά και έκανε 4 λάθη, η επίθεση του Ολυμπιακού διάβασε σωστά την κατάσταση, μιας και ο Βούγιασιτς είχε μεγάλο πρόβλημα στο να μείνει μπροστά, ισορροπημένος όταν ο Σπανούλης ξεκινούσε το εντυπωσιακό του ως συνήθως ντρίμπλινγκ για να πάει μέσα, διαλέγοντας παράλληλα ως σκρίνερ τον παίκτη του Ερντέν (ο οποίος φυσικά λόγω σωματοδομής είχε εντολή να μείνει μέσα, ποιο hedge out τώρα, θα βαριόσουν να μετράς lay ups..) και φεύγοντας από την αντίθετη –όταν ευνοούσε η περίπτωση- πλευρά με την Εφές σε πλήρη ανισορροπία. Νομίζω ότι έπρεπε εδώ ο Τούρκος προπονητής να ρισκάρει αρχικά με Γκιουλέρ και εν συνεχεία (εδώ πάει το «ρίσκο» , λόγω φθοράς) με Λούκας, καθώς ο Σπανούλης ναι μεν δε πέταξε φωτιές, αλλά δημιούργησε πολλά ρήγματα και μεγάλη ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα.

-Η άμυνα ζώνης με προσαρμογές που επέλεξε ο προπονητής της Εφές δεν κατάφερε σπουδαία πράγματα, πέραν μεμονωμένων περιπτώσεων. Κατά τη γνώμη μου οι γραμμές άμυνες δεν είχαν το κατάλληλο spacing, με τον Ολυμπιακό να ανεβάζει τον Χάινς στις προσωπικές και να βρίσκει πάσες στη base line με τα φόργουορντς, δεδομένου του ότι όλη η πίσω γραμμή έκανε το παραπάνω βήμα εμπρός καθώς υπήρχε ο φόβος του ντράιβ σε μικρό χώρο του σπεσιαλίστα  Κάιλ..

-Επιθετικά οι ερυθρόλευκοι μπορούσαν πολύ καλύτερα, ο βαθμός τους δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Μου άρεσε η τρανζίσιον επίθεση σε πολλές περιπτώσεις, με τα γκάρντ να πηγαίνουν μέχρι μέσα και να δημιουργούν προϋποθέσεις για τους υπόλοιπους, απέναντι σε μια ομάδα με μεγάλα κορμιά και αλλά όχι ιδιαίτερη ταχύτητα, ειδικά σε συγκεκριμένες θέσεις. Οι Χάινς-Παουελ  τελείωσαν με 3/11 σουτ, αντίθετα με τους περιφερειακούς που είχαν εξαιρετικά ποσοστά στα δίποντα και όπως είπαμε δημιούργησαν ρήγματα που απέβησαν  καθοριστικά.

-Από την αρχή της σεζόν είχαμε πεί για τη δύναμη του Ολυμπιακού στη θέση «3», όσο και αν πολλοί φίλοι δεν «έβρισκαν» χημεία. Ο Κώστας Παπανικολάου τράβηξε τα περισσότερα βλέμματα εχθές στο Φάληρο, κάνοντας σπουδαία δουλειά και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ειδικά αυτή η –αλά Γιαννάκης- αποφασιστικότητα του όταν αρπάζει τη μπάλα για να σηκωθεί, έχει κερδίσει πολύ κόσμο σε όλη την Ευρώπη (σας το λέω γιατί το λαμβάνω καθημερινά). Το παιδί βγάζει πάθος άλλης εποχής και σίγουρα ακόμα μαθαίνει το κοντρολάρει και να το κάνει κινητήριο δύναμη στο παιχνίδι του. Ο Περπέρογλου από την άλλη απέδειξε αθόρυβα γιατί αποτελεί το ιδανικό συμπλήρωμα. Μπήκε, πόσταρε, σούταρε, διάβασε, «έγραψε» 4/6, αν έλειπαν και τα 4 λάθη θα ήταν σούπερ για τα σκάρτα 17’ συμμετοχής.

-Συμπερασματικά λοιπόν ο Ολυμπιακός πήρε μια πολύ σπουδαία νίκη (την πιο σπουδαία μέχρι τώρα στη διοργάνωση κατ’εμέ) πιάνοντας ένα πολύ υψηλό επίπεδο απόδοσης στο αμυντικό κομμάτι, όπου κατάφερε να χαλάσει το μυαλό των Τούρκων και να τους βάλει να επιτεθούν άτσαλα και σε καταστάσεις όχι γνώριμες για τους ίδιους. Σίγουρα, η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή. Όποιος όμως έχει δει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Εφές φέτος (και όχι 2-3 ματς και κάτι ψηλά σε στιγμιότυπα) γνωρίζει ότι οι Τούρκοι έχουν κενά διαστήματα και μεταπτώσεις, όπου εξαρτάται από τον αντίπαλο να τα εκμεταλλευτεί. Στη Βιτόρια π.χ.  στο μεγαλύτερο μέρος του 1^ου ημιχρόνου ήταν να την κλαιν οι ρέγγες.. Με τη Γαλατά ή τη Ζαλγκίρις επίσης. Για αυτό ας αφήσουμε τις  θριαμβολογίες. Ο Ολυμπιακός πέρασε με επιτυχία ένα πολύ σοβαρό τεστ και έχει μπροστά ένα πιο δύσκολο την άλλη εβδομάδα στο Κάουνας. Χαρές, λύπες ένα έχει σημασία. Σε αυτή τη διοργάνωση, με πολλές ομάδες να βρίσκοντα «κοντά», αυτός που θα δουλέψει με σοβαρότητα και έχει ποιότητα και επιμονή στο πλάνο του , θα βγεί μπροστά σε βάθος χρόνου. Αυτό και για τις δύο ελληνικές ομάδες..

Y.Γ:  Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στη δύσκολη θέση σήμερα –λόγω απουσιών- να αναπροσαρμόσει το ροτέησιον του. Άσχημη κατάσταση για μια ομάδα που τώρα προσπαθεί να πιστοποιήσει καταστάσεις και να ρολάρει, για μια ομάδα που παίζει ένα πολύ σημαντικό ματς.  Μασιούλις-Μπράμος στα φόργουορντ, Λάσμε-Τσαρτσαρής να μοιραστούν το «5», Κίτσεν στο «1» (η ευκαιρία του, κακό το τάιμινγκ..). Θα είναι δοκιμασία..