ΕΚΣΤΑΣΗ..

Ένας αφιονισμένος Παναθηναϊκός πέρασε από πάνω την Ρεάλ Μαδρίτης παρουσιάζοντας στο παρκέ στοιχεία που δεν είχε δείξει μέχρι τώρα, χαρίζοντας  παράλληλα –το πιο σημαντικό- στους φίλους του ελπίδα.. Πολύ καλό κοουτσάρισμα από τον Αργύρη Πεδουλάκη.

Αναμφίβολα για ΑΥΤΟ μιλάγαμε το καλοκαίρι εδώ μέσα, όταν ρωτούσατε πως περιμένουμε τον φετινό Παναθηναϊκό και τι μπάσκετ θα παίξει.. Ομάδα που θα βγαίνει για να δαγκώσει λαρύγγια, σκληροτράχηλη, η οποία θα ζεί και θα πεθαίνει από την άμυνα της. Το είδαμε για πρώτη φορά εχθές το βράδυ, σε τέτοια ένταση όπου μάλιστα έπνιξε τον αντίπαλο και τα δικά του φαντάσματα. Αυτό το στυλ μπάσκετ, εφόσον οι πράσινοι περάσουν στην επόμενη φάση, μπορεί να κάνει την ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη ιδιαιτέρως επικίνδυνη..

-Οι πράσινοι είχαμε πεί ότι αναμένονταν να εμφανιστούν θυμωμένοι μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, έτοιμοι να πεθάνουν στο παρκέ. Μεγάλο πλεονέκτημα για έναν προπονητή να έχει παίκτες με τέτοιο ψυχολογικό κίνητρο. Στον Παναθηναϊκό έγινε σωστή προεργασία στο συναισθηματικό κομμάτι πριν το ματς με την πρωτοπόρο του ομίλου, οπότε αυτό που είδατε μόνο τυχαία δεν βγήκε..

-Αυτό που «έβγαλε» λοιπόν ο Παναθηναϊκός στη δεύτερη περίοδο, ήταν η έκρηξη από τη παρατεταμένη προσμονή για κάτι που δουλεύει η ομάδα καιρό. ΑΥΤΟ είναι το μπάσκετ που πρέπει να παίζει φέτος ο Παναθηναϊκός, σε αυτόν τον «ρυθμό» και αυτήν την «ένταση», με ακριβώς τόση «ενέργεια».  Πάνω σε αυτές τις έννοιες θα χτιστεί το πλαίσιο που θα κινηθεί η φετινή ομάδα. Έχει τα συστατικά. Το ρόστερ έχει δεχθεί γερές ενέσεις τουλάχιστον στο αθλητικό κομμάτι, είναι πιο «φυσικό».. Σε ορισμένα σημεία του δευτέρου δεκαλέπτου ο Παναθηναϊκός έπαιξε την επιτομή της "take no prisoner defense". Ιδιαίτερα το σχήμα με τους Λάσμε, Μπράμος, Διαμαντίδη και Κίτσεν μπορεί να δουλέψει πολύ σωστά προς αυτή την κατεύθυνση.

-Ο Παναθηναϊκός προστάτεψε σχεδόν στην εντέλεια το ζωγραφιστό του. Πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα απέναντι σε αυτήν την ομάδα. Οι Μαδριλένιοι σούταραν σχεδόν τα ίδια δίποντα με τρίποντα (33 με 30) τελειώνοντας με μόλις 36% (12/33..) στα δίποντα. Οι πράσινοι «εκλεισαν» γύρω από τη ρακέτα τους, ρισκάροντας είναι αλήθεια κάποια σουτ, η οποία ειδικά όσο βρισκόταν στο παρκέ ο Στεφάν Λάσμε θύμιζε πολεμική ζώνη.  Ο Αργύρης Πεδουλάκης αντιμετώπισε πολύ σωστά τις σταθερές της επίθεσης του Λάσο.  (1) Ξεκίνησε τον Διαμαντίδη στον Ρούντι παίζοντας με αλλαγές με συνέπεια ο χρόνος άμυνας στην εκτέλεση/τελική προσπάθεια του Ισπανού να είναι μοιρασμένος μεταξύ του αρχηγού και του Μασιούλις. Επίσης  (2) «έκοψε» το post παιχνίδι του Σουάρεθ και κυρίως το επιθετικό ριμπάουντ κάνοντας τον να αισθανθεί άβολα στην περιοχή δράσης του με τον πολύ δυνατό Μασιούλις στην πλάτη του, ενίοτε και μπροστά του, ενώ (3) βελτίωσε σημαντικά την πρώτη γραμμή άμυνας (αυτό που λέμε τόσο καιρό, όπου ο αντίπαλος περνούσε εύκολα με ντρίμπλα και χωρίς να έχει δώσει τέτοια κατεύθυνση η πράσινη άμυνα) κόβοντας κάθε διάδρομο για επέλαση στον Γιούλ. Ήταν η καλύτερη αμυντική επίδοση οποιασδήποτε ομάδας απέναντι στη Ρεάλ φέτος, μιας και οι πράσινοι έγιναν η πρώτη ομάδα που κρατά την αρμάδα του Λάσο κάτω από τους 79 πόντους. Η Ρεάλ σημείωσε μετά βίας 68 στο πεδίο μάχης του ΟΑΚΑ..

-Η επίδοση της ομάδας στο αμυντικό κομμάτι  ξεκλείδωσε και την επίθεση της. Αλήθεια, πόσο άλλαξαν την εικόνα όλου του ματς τα καλάθια των πρασίνων στο τρανζίσιον? Η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη έτρεξε (επίσης για πρώτη φορά τόσο αποτελεσματικά) μετά από κλέψιμο, εύκολο αμυντικό ριμπάουντ, μακρινή πρώτη πάσα. Άπλωσε την άμυνα του, πίεσε πολύ τη μπάλα δημιουργώντας πρόβλημα στις μεταβιβάσεις του αντιπάλου και εκμεταλλεύτηκε το ανοιχτό γήπεδο. Έχει παίχτες ο Παναθηναϊκός για να τρέξει, έστω και εάν η κεντρική επιθετική φιλοσοφία του αφορά το μισό γήπεδο και τον άξονα Διαμαντίδη-Σχορτσιανίτη που πρέπει να δουλευτεί καλύτερα ώστε σε αρκετά ματς να μην κολλάει την ομάδα όπως και ο αντίστοιχος των Τεόντοσιτς-Κρίστιτς στη Μόσχα). Finishers υπάρχουν, όπως ο Μπράμος, ο Μασιούλις, ο Ούκιτς ή ο Κίτσεν και φυσικά ένας γρήγορος ψηλός όπως ο Λάσμε. Αυτά βέβαια όταν η ομάδα βρήκε λύσεις από την άμυνα της και άνοιξε το γήπεδο (απέναντι σε μια ομάδα εξπέρ σε αυτό) προσεκτικά και με πάντα ευνοϊκές προϋποθέσεις και όχι ασυλλόγιστα .

-Παρατήρησα στο ξεκίνημα ειδικά ότι ο Παναθηναϊκός έβγαζε με σωστή κυκλοφορία της μπάλας καλά «εν δυνάμει» σουτ τα οποία στερούνταν εκτελεστή σε πρώτο χρόνο.  Αυτό γίνεται από την αρχή της σεζόν. Η μπάλα γυρνάει σωστά, δημιουργούνται ρήγματα είτε με διείσδυση είτε με in-out παιχνίδι που αλλοιώνουν την ισορροπία της αντίπαλης άμυνας αλλά η έλλειψη  (1) αυτοπεποίθησης από συγκεκριμένους παίκτες (Πάνκο) και (2) η φύση του ρόστερ που δεν έχει τους περιφερειακούς που ζούν για τέτοιες φάσεις και εκτελούν άμεσα σε πρώτο χρόνο, στερούν ένα πολύ δυνατό όπλο στο μισό γήπεδο.

-Οι γηπεδούχοι πάντως πέτυχαν απόλυτα στο πλάνο τους, κυριαρχώντας στα ριμπάουντ και «παίρνοντας» τις κατοχές (όπως σε πολλά ματς φέτος), σκοράροντας με υψηλό ποσοστό στα δίποντα (55% παρότι ο Σχορτσιανίτης είχε μόλις 1/3σ.) και -για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ – μειώνοντας τα λάθη τους συν το ότι σκόραραν με πολύ καλό ποσοστό από τις προσωπικές.  Είδατε λοιπόν όταν είσαι σοβαρός και συγκεντρωμένος σε αυτούς τους τομείς, οι οποίοι αποτελούν σημαντικότατες λεπτομέρειες του παιχνιδιού πλέον, μπορείς να κερδίσεις σπουδαία ματς, ακόμα και με 3/19 τρίποντα..

Πολύ καλό βαθμό στον Αργύρη Πεδουλάκη, που νίκησε τον Πάμπλο Λάσο  έχοντας απαντήσεις στα πάντα. Ο προπονητής των πρασίνων χρησιμοποίησε πολύ σωστά το ροτέησιον του, παίρνοντας παιχνίδι από παίκτες ρόλων και παράλληλα κρύβοντας την απουσία του Τσαρτσαρή. Έπαιξε αρκετά και με undersized lineups με τον Μπράμος στο «3» και τον Μασιούλις στο «4» καταφέρνοντας με το περίσσειο πάθος των παικτών του να μη χάσει σε ριμπάουντ και άμυνα στο inside game.

-Σε ατομικό επίπεδο ο Στεφάν Λάσμε απλά έδειξε σε όλους γιατί ή τόση κουβέντα όλο το καλοκαίρι, ειδικά σε αυτόν τον ιστότοπο. Μακράν η κορυφαία παρουσία στο παρκέ, αγωνιζόμενος με απίστευτη σταθερότητα σε άμυνα και επίθεση. Η στατιστική έγραψε 15π. (5/5 σ.-5/6 βολές) 8 ριμπ και 2 τάπες.. Εγώ θα πώ ότι είναι πολύ ενδιαφέρον να δείτε πόσα σουτ αλλοίωσε με την παρουσία σε όλο το ματς. Μόνον ο Ρέγιες κατόρθωσε να σκοράρει μια φορά μπροστά του και μια φορά τον «πήρε» ο Σλότερ  σε δεύτερο άλμα κάνοντας το φόλοου. Κανένας άλλος, κανένας γκαρντ (με τα εξαιρετικά πόδια που διαθέτουν οι Ισπανοί περιφερειακοί) δε τον πέρασε μετά από switch.. Αναλογιστείτε ότι ο Γκαμπονέζος  έβγαινε παντού σε απόσταση 5 μέτρων να μαρκάρει κάθε τελική προσπάθεια. Τελικά, είναι πολύ δύσκολο να σκοράρεις μπροστά στον Λάσμε..

 Κίτσεν και Μπράμος αποτέλεσαν τα κλειδιά του χθεσινού Παναθηναϊ κού, γεγονός πολύ ενθαρρυντικό. Είχαμε πεί για τον Αμερικανό, πόσο καλό του έκανε το «τρίψιμο» σε ένα δύσκολο ματς με την Κίμκι και το «έβγαλε» παίζοντας με αρκετά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση εναντίον της Ρεάλ. Πολύ γρήγορος με τη μπάλα ή χωρίς, ειδικά σε καταστάσεις τρανζίσιον, εξαιρετικός στο αμυντικό κομμάτι , σοβαρός και μετρημένος αλλά πλέον με την έννοια του «ξέρω τι κάνω». Ο Μπράμος  ήταν πυρηνικός στο αμυντικό κομμάτι κυνηγώντας μανιασμένα κάθε σουτ και μένοντας μπροστά από τον αντίπαλο μέχρι τέλους ενώ παράλληλα έδωσε σπουδαίες λύσεις στην επίθεση με σουτ και τρανζίσιον. Οι δύο τους άλλαξαν την υφή της πράσινης άμυνας.. Επιτέλους καλό παιχνίδι και για τον Άντι Πάνκο, ο οποίος βρήκε τα πατήματα του σιγά σιγά και βοήθησε και στο κομμάτι των ριμπάουντς (8).  Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ξεκίνησε με 0/3 και για πολύ κόσμο στο ΟΑΚΑ ξύπνησαν τα φαντάσματα του ματς με την Κίμκι, όμως ο 3D το διαχειρίστηκε πολύ καλά. Πήρε τις ανάσες του, επέστρεψε παίζοντας αρκετά στο «1», πήγε προς τα μέσα σε «σίγουρες» φάσεις ώστε να ανεβάσει την αυτοπεποίθηση και έψαξε τους συμπαίκτες του (για άλλη μια φορά οι λόμπες στον Λάσμε οδήγησαν σε εξαιρετικές συνεργασίες) τελειώνοντας με 8 ασσίστς. Εμείς λέμε, αρκετά καλός..

-Και επειδή εδώ δε διαβάζεται τίποτα ύμνους ας πούμε και ένα δύο πραγματάκια που δεν μας άρεσαν. Transition defense.. Ο Παναθηναϊκός κατ’εμέ, στάθηκε τυχερός σε πολλές φάσεις χθές δεδομένου του ότι έδωσε ελεύθερα σουτ σε πρώτο χρόνο στην Ρεάλ,  η οποία –περιέργως- ήταν πολύ άστοχη  Θέλει «αυτοματισμούς» και αυτό το κομμάτι. Δε φώναξε τυχαία ο Διαμαντίδης στον Μασιούλις π.χ. όταν σε κατάσταση αμυντικού τρανζίσιον πήρε ο Έλληνας γκαρντ «πήρε» το κόψιμο απέναντι και ο Ροντρίγκεθ έμεινε επιδεικτικά μόνος στο τρίποντο, με τον Λιθουανό ριζωμένο στο ποστ. Άσχετα με αυτό, οι πράσινοι πρέπει να δουλέψουν το «βρίσκω γρήγορα τη θέση μου» και το «προσαρμόζομαι ανάλογα με την κατάσταση» στο αμυντικό τρανζίσιον. Η αστοχία μιας ομάδας που «θερίζει» σε τέτοιες καταστάσεις  μπορεί να επαναληφθεί. Επίσης παρατήρησα σε μερικές φάσεις λανθασμένο spacing, με πολύ κοντινές αποστάσεις σε side plays όπου έδιναν την ευκαιρία στην άμυνα να ελέγξει καταστάσεις πιο εύκολα.  Κάποια πράγματα σίγουρα θέλουν δουλειά..

-Η Ρεάλ ήταν πολύ κακή και σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να μπεί στο παιχνίδι μετά το δεύτερο δεκάλεπτο. Έπαιξε ρόλο και ο αντίπαλος της αλλά και για εμένα η λάθος προσέγγιση του ματς. Δεν διάβασε, δεν εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις (με τον Μίροτιτς π.χ.) και ήταν σοφτ. Μου θύμισε υπερβολικά το πρώτο ημίχρονο στη Μόσχα απέναντι στην Κίμκι. Ανησυχητικά σημάδια κύριε Λάσο..

Υ.Γ.: Στη Λουμπλιάνα η δουλειά έγινε αλλά το ματς στο Παλαντέζιο παραμένει τελικός. Το ξαναλέω, πολύ πιο δύσκολο από το χθεσινό..