ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Ο Παναθηναϊκός  πλήρωσε το παιδικό μπάσκετ του 1^ου ημιχρόνου και τώρα είναι αναγκασμένος να παίξει τη καλύτερη ζαριά του τη Πέμπτη. Ακόμα μια νίκη του Μπλάτ, απέναντι στο προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού.

Όποιοι μας διαβάζεται καιρό θα ξέρετε ότι εδώ τα λέμε έξω από τα δόντια για τον απλούστατο λόγο του ότι δεν εξυπηρετούμε κανένα συμφέρον. Χτες βράδυ λοιπόν, αυτός ο Παναθηναϊκός απλά δεν άξιζε τίποτα στη Νόκια Αρίνα. Ναι θα μπορούσε να το κλέψει το ματς (σε μια ενδεχόμενη παράταση) αλλά δεν είχε το σθένος να σκοράρει στα 1-2 κομβικά σουτ, τα « σούτ του αουτσάιντερ» για να βάλει στη πίεση μια καυτή έδρα και μία αποφασισμένη ομάδα. Α Π Ο Φ Α Σ Ι Σ Μ Ε Ν Η ομάδα, ακριβώς όπως το γράφω. Αυτή ήταν η διαφορά μετάξυ της Μακάμπι και των πρασίνων, το βράδυ της Τρίτης. Μια καθαρή νίκη του Ντέηβιντ Μπλάτ απέναντι στο καλύτερο προπονητικό τιμ της Ευρώπης. Παίζοντας από την αρχή του ματς χωρίς τους δύο παίκτες με την πιό ανοικτή επαφή με το καλάθι (Λάνγκφορντ και Μπλού, έστω και εαν ο 2^ος κατάφερε να μείνει τελικά 24’ στο παρκέ), πήγε το παιχνίδι στη δύναμη, στα μούσκουλα και τη θέληση , τομέας όπου όπως αποδείχτηκε η Μακάμπι υπερείχε και θα υπερέχει πάντα, όπως τόσα χρόνια παραδοσιακά.

Οι Ισραηλινοί δε πήγαν σε κάτι περίπλοκο. Έπαιξαν απλά. Κλειστά στην άμυνα προστατεύοντας το ζωγραφιστό με νύχια και με δόντια, κάνοντας ξεκάθαρο ότι « εάν μπορείς να τα βάλεις απ’έξω μάγκας και κερδίζεις. Από μέσα δε παίζει..» Φάουλ πειστικά, δυνατή άμυνα και  αθλητικά προσόντα  συνοδευόμενα από τη πείνα του αουτσάιντερ ζωγραφισμένη σε κάθε διεκδικούμενη μπάλα. Εκεί υπερέχουν, ναι. Αυτή η άμυνα για να ανοίξει χρειάζεται περιφερειακό σουτ. Εφόσον «γράψεις 2-3» απ’έξω μπορείς σταδιακά να τη δείς να ανοίγει σαν βεντάλια και να τη ξεχαρβαλώσεις. Περισσότερο άμυνα μυαλού παρά κάτι τόσο εξεζητημένο σε τακτική. Η τελευταία επίθεση των πρασίνων αντικατορπρίζει την όλη εικόνα τους στο παιχνίδι. Φόβος, μη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του. Ο Διαμαντίδης με γνώμονα το momentum ήταν ο μοναδικός παίκτης που μπορούσε να σκοράρει για τρείς σε αυτά τα τελευταία δεύτερα. Πήρε την αλλαγή στο μαρκάρισμα, ξεκίνησε τη διείσδυση (χωρίς νόημα κατ’εμε), ξαναβγήκε έξω δείχνοντας πλέον ότι φανερα δε το πιστεύει και εν τέλει έπνιξε (με τα φαντάσματα από το σουτ του 2^ου αγώνα να τον καταδιώκουν) την επίθεση με τη πάσα του στον Καλάθη. 

Ο Παναθηναϊκός είχε ευκαιρίες αλλά όσο προχωρούσαμε στη 4^η περίοδο η απόδοσή του μου ενίσχυε το συναίσθημα (όπως θεωρώ σε πολλούς από εσάς) ότι θα χάσει με αποτυχημένη δικιά του τελευταία επίθεση. Έπαιξε ορθολογικά μόνο στο ξεκίνημα της 3^ης περιόδου όπου πέρασε τη μπάλα στο Βουγιούκα και μάζεψε τη διαφορά. Απέναντι είχε μια Μακάμπι που έπαιζε χωρίς τη δημιουργία από τα ρήγματα του Λάνγκφορντ και με τον Σμίθ στο «2».. Τα καλάθια που δέχτηκε από cuts στο 1^ο ημίχρονο και από συνεργασίες εντός του ζωγραφιστού μέσα σε πλήθος είναι κάτι το πρωτόγνωρο για τη πράσινη άμυνα. Φανερή η έλλειψη συγκέντρωσης και πίστης. Γιατί..? Ναι, η ομάδα δε παίζει καλά καιρό τώρα αλλά το fundamental τόσων χρόνων πήγαν περίπατο.. Στατική επίθεση, απέναντι σε μια επίσης στατική αλλά «με περισσότερη ενέργεια σε ότι κάνω» επίθεση. Λάθη στη μεταβίβαση της μπάλας, με τη Μακάμπι να χτυπά στο σημείο που περίμενε να χτυπηθεί και κυρίως πολλά χαμένα αμυντικά ριμπάουντ. Τα δύο του Χέντριξ στη 4^η περίοδο έκριναν εν τέλει την αναμέτρηση, με τον Αμερικανο να τα κάνει καλάθια. Σε ματς 60 πόντων δεν έχεις τύχη με τόσες λιγότερες κατοχές, σε τέτοιο επίπεδο. Ο Ομπράντοβιτς δεν έπαιξε το χαρτί του Λόγκαν ο οποίος μπορεί να σουτάρει καλύτερα από τον Καλάθη και να πιέσει τη μπάλα, τομέας στον οποίον πρέπει να δωθεί περισσότερη έμφαση στο 4^ο ματς. 

Το παν για τους πράσινους είναι να βρούν το μυαλό τους. Εχει πειραχτεί, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οταν τρώς ντράιβ από τον Οχαγιόν στη δυνατή πλευρά με τον Σάτο να περιμένει (λες και είναι ο Βράνκοβιτς) κάτω από το καλάθι έχεις θέμα. Θέμα αγωνιστικότητας και συγκέντρωσης. Η λύση είναι στο μυαλό και στο «δε φοβάμαι να χάσω». Τότε θα λυθεί μόνο η ομάδα του Ομπράντοβιτς ο οποίος έπαιξε σωστά με τον Περπέρογλου για βρεί καλά σουτ, αυτή τη φορά. Όπως είχε πεί παλιότερα ο Ντανίλοβιτς συμβουλεύουντας τον Παλάσιο πρίν το τότε μεγάλο ματς με τους πράσινους «συνέχισε να σουτάρεις, κάποιας στιγμή θα πέσουν». Πίστη θέλει και ρίσκο. Ειδικά από μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, η οποία στην ουσία μετά από τόσα χρόνια δεν έχει να ρισκάρει απολύτως τίποτα..

ΟΥΝΙΞ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Γρήγορα και περιεκτικά. Η Μπαρτσελόνα σε αυτό που λέμε «ομαδική επίθεση», τομέας που τη θαυμάζαμε χρόνια για τις συνεργασίες και τη ταχύητα εκτέλεσης (ειδικά στο σετ παιχνίδι) δε βλέπεται. Καιρό τώρα. Συνεχίζει και κερδίζει από τη πολύ αποτελεσματική της άμυνα, την καλύτερη στη διοργάνωση όλη τη χρονιά. Ο Πασούτιν άλλαξε τροπάριο. Σταμάτησε να περνά μπάλες στον Τζαβάη παίζοντας πιό περιφερειακά –όπως όλη τη χρονιά- αλλά με τον Γκρίρ στο «1» ναι μεν έχει περισσότερες ευκαιρίες για προσωπική φάση αλλά χάνει τελικά σε ομαδική επιθετική λειτουργία σε σχέση με τον πιό κοντρολαρισμένο Σαμοϊλένκο. 

Η Ούνιξ έπαιξε εκπληκτική άμυνα στο 1^ο ημίχρονο (οι Καταλανοι στο 19’ είχαν 22 πόντους..) αλλά από τη στιγμή που ενεργούσε ατομικά μπροστά απέναντι σε μια άμυνα με τους καλύτερους αυτοματισμούς στην Ευρώπη ήταν σίγουρο ότι ο χρόνος κυλούσε εις βάρος του. Ο Ναβάρο στη 3^η περίοδο ήταν εκπληκτικός ανοίγοντας τη κλειστή Ρώσικη άμυνα με αποτέλεσμα τα γκαρντ του Πασκουάλ να βρούν διαδρόμους στη 4^η περίοδο και καλά σουτ με σπλίτ αούτ και έξτρα πάσα. Οι Καταλανοι είναι πολύ στατικοί στην επίθεση και κερδίζουν αποκλειστικά με τη πίεστική στο μισό γήπεδο άμυνα τους. Αυτό ναι, το κάνουν στην εντέλεια. Το performance τους –έτσι όπως το βλέπω εγώ- όμως αφήνει πολλές ελπίδες στο νικητή του ζευγαριού Μοντεπάσκι-Ολυμπιακός..