Euroleague play offs, Game 1: Αύριο ξημερώνει καινούργια μέρα..

Δεν έχουμε και πολλά να πούμε.. Σκέφτηκα αρχικά να παραθέσω το λίνκ από τις προβλέψεις μας χθές το μεσημέρι στο eurobasket.com ( http://www.eurobasket.com/Euroleague/basketball.asp?NewsID=264579 ) . Δε πέσαμε σε κάτι έξω.. Μάλλον θα το γυρίσω στο στοίχημα. Book-fellas από αύριο..

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ-ΜΑΚΑΜΠΙ

-Ο Ομπράντοβιτς είναι σαν το κοράνι.. Στοχεύει έναν πιστό στρατιώτη του (από αυτούς που έχει στον πάγκο, ένα χαρτί αξίας , ο οποίος δεν έχει βρεί τον ρόλο του στην ομάδα), του αλλάζει τα φώτα με καψόνια και ότι άλλο θές μέσα στη σεζόν, μπολιάζοντάς τον με τη φιλοσοφία του και εν τέλει την ώρα της κρίσης τον καλεί (σαν κρυφό όπλο) να κάνει το χρέος του απέναντι στην ομάδα. Πέρσι ήταν ο Καλάθης, παλιότερα ο Λάζαρος, φέτος ο Μάριτς, ο οποίος αποτελεί βασικό στοιχείο στην τακτική του και στα 2 κομμάτια του παιχνιδιού.

-Γράψαμε χθές –ενάντια σε όλους- ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να τρέξει απέναντι στη Μακάμπι, γιατί πολύ απλά η φετινή ομάδα του Μπλάτ δε θα μπορέσει να ακολουθήσει. Αυτό ακριβώς έκανε. Στο πρώτο ημίχρονο η transition defense των Ισραηλινών ήταν για χαστούκια. Όπως ακριβώς το έγραψα. Εκνευριστικά –για το επίπεδο των αγώνων- ανύπαρκτη, με τα γκαρντ των πρασίνων (Καλάθης-Λόγκαν) να γαζώνουν.

-Είπαμε ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να πιέσει. Αυτό ακριβώς έκανε. Εχω βαρεθεί να γράφω για τη τρύπα της Μακάμπι στο «1». ΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΙΝΤ ΓΚΑΡΝΤ. Σε τέτοιο επίπεδο δε πάς πουθενά. Τεράστια δυσκολία να βάλουν τη μπάλα στο παρκέ. Καμία τύχη να αναπτύξουν σωστά την επίθεσή τους. Ακόμα και σε καταστάσεις τρανζίσιον έβγαινε άναρχα τελείως. Έχει παίκτες που μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα στην επίθεση, αλλά δεν έχει τον παίκτη που θα τους βάλει να παίξουν σε ευνοϊκές γι’αυτούς καταστάσεις. Μέσα από την άμυνα οι πράσινοι βρήκαν ρυθμό, έτρεξαν και τελείωσαν το μάτς. Είναι απλό. Οταν δεν έχεις γκαρντ, δε μπορείς ελέγξεις τον ρυθμό. Τα γκαρντ λοιπόν του Ομπράντοβιτς κυριάρχησαν στο παρκέ.

-Σοφά στο ξεκίνημα οι πρωταθλητές Ευρώπης χτύπησαν στην καρδιά της ρακέτας των Ισραηλινών, με τις εκπληκτικές κάθετες πάσες του Διαμαντίδη. Ακριβώς στη καρδιά περνώντας τη μπάλα στον Μάριτς και έπειτα στον Μπατίστ , ο οποίος στη συνέχεια (όπως πέρυσι) αποτέλεσε την κυρίως λύση στη ζώνη του Μπλάτ. Μάλιστα στην 3-2 της Μακάμπι, οι πράσινοι χτύπησαν με τρίποντο από τη γωνία, πίσω από τη πρώτη γραμμή άμυνας.

-Ο Μπλάτ προσπάθησε να περάσει αρχικά τη μπάλα στον Σχορτσιανίτη αλλά όσο και έχει βελτιωθεί στο κομμάτι της πάσας μετά από ντάμπλ τιμ ο Ελληνας σέντερ, είναι ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο για να μπορεί να ανταποκριθεί απέναντι σε τέτοια άμυνα. Ο Λάνγκφορντ επωμίστηκε το κύριο κομμάτι της δημιουργίας αλλά η επίθεση των Ισραηλινών χωρίς πόιντ γκαρντ ήταν απελπιστικά προβλέψιμη.

-Τα πλέη οφς είναι πάνω απ’όλα ένα πολύ δυνατό συναισθηματικά παιχνίδι. Πρέπει να μη πειραχτεί το μυαλό σου από πρόσκαιρη χαρά η λύπη. Είναι τόσο κοντινοί οι αγώνες και η εναλλαγη συναισθημάτων, που πρέπει να μπορείς πραγματικά να τα διαχειριστείς. Σωστά λοιπόν ο Παναθηναϊκός «έσβησε» τις μηχανές στο τέλος. Το περσινό παράδειγμα του Ολυμπιακού θα διδάσκεται σε σεμινάρια προπονητικής και ψυχολογίας για χρόνια. Αύριο ξημερώνει καινούργια μέρα.. Και η Μακάμπι τη Πέμπτη θα τα δώσει όλα..

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΟΥΝΙΞ

Αν διαβάσατε ήδη το λινκ από το κείμενο στο eurobasket θα μπήκατε στο κλίμα. Περίμενα ότι η Ούνιξ θα κοντράρει γερά στη Βαρκελώνη τουλάχιστον για ένα παιχνίδι.

-Ο Πασούτιν ξεκίνησε περνώντας μπάλες στον Τζαβάη ο οποίος ανταποκρίθηκε πολύ καλά, αν και για μια άμυνα σαν αυτη της Μπαρτσελόνα δεν είναι είναι σημαντικό πρόνλημα. Γράψαμε ότι οι Καταλανοί θα προσπαθήσουν να ανοίξουν το γήπεδο. Οταν το έκαναν, η Ούνιξ απλά δε μπορούσε να ακολουθήσει. Η διαφορά έγινε όταν οι Ρώσοι έπαιξαν με τον Γκρίρ στον άσσο. Ο Αμερικανός έδωσε σκορ, αλλά συνηθισμένος να πηγαίνει από την κορυφή βαθιά στο κέντρο της άμυνας για να βρεί το σούτ του γινόταν εύκολος στόχος. Και όταν χάνεις τη μπάλα ή αστοχει ο κεντρικός σου παίκτης σε εκείνο το σημείο απλά τρώς lay up πρίν προλάβεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Πληροφοριακά, ο Γκριρ δεν έπαιξε καθόλου στο β’ ημίχρονο..

-Εκπληκτική δουλειά από τον Ναβάρο στην άμυνα πάνω στον Ντόμερκαντ. Γενικά έχει βελτιώθεί σε αυτό το κομμάτι από τότε που γύρισε από το Αμέρικα (ο Μπούλοκ κάτι θυμάται..) αλλά θα πρέπει να εκθιάσουμε και τη προσέγγιση του Πασκουάλ εδώ, καθώς τον τοποθέτησε έξυπνα πάνω σε έναν εκπληκτικό σκόρερ όπως ο Ντόμερκαντ που όμως –παρότι είναι πολύ δυνατός, δεν έχει παιχνίδι στο πόστ ώστε να χτυπήσει τον Λα Μπόμπα στο αδύνατο σημείο του. Παρεπιμπτόντως (το ξαναλέω) ο Ναβάρο θέλει κούρεμα.. Μπορεί να λανσάρει στυλάκι καλλιτέχνη της Αναγέννησης αλλά το μαλλί έχει αρχίσει να πλεημομπιλίζει..

-Σημαντική η απουσία του Ουίλκινσον. Πολύ θα έλεγα, ειδικά στην άμυνα πάνω στον Λόρμπεκ ο οποίος έδειξε τη κλάση του στο τέλος. Η άμυνα της Ούνιξ ήταν πολύ βελτιωμένη στην επανάληψη πάντως αλλά δε βρήκε αντίδοτο στον εκπληκτικό Πιτ Μάικλ που καθάρισε ομά,στεγνα το παιχνίδι όταν έσφιξαν τα γάλατα.. Ο Πασούτιν θα χρειαστεί πολύ καλύτερο παιχνίδι από τον Λίντεη στη συνέχεια γιατί οι Καταλανοί υπερέχουν πολύ στα γκαρντ. Με τη δεύτερη πεντάδα του ο Πασκουάλ ανεβάζει πολύ τη πίεση της άμυνάς του. Η ενέργεια και η πίεση του Σάδα σε συνδιασμό με το δημιουργικό ένστικτό στο τρανζίσιον του Χουέρτας από το «1» έκριναν το ματς. Αύριο θα δούμε εαν αυτό ήταν το καλό παιχνίδι της Ούνιξ. Συνήθως η ευκαίρία για το μπάμ είναι στο 1^ο ματς.. Ίδωμεν..