ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ..

Ένα ντέρμπι, μια χειρονομία, η μεγάλη ένταση, η απόλυση, το χάος.. Το ξέσπασμα του Σπανούλη, η επίθεση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, οι επιλογές του Ιβάνοβιτς. Τελικά ποιος από όλους είναι ο «πράκτορας του χάους»  που ακολούθησε; Το Hoopfellas ανοίγει το φάκελο των εξελίξεων..

Το ντέρμπι του ΟΑΚΑ πιστοποίησε την αγωνιστική ανωτερότητα του Ολυμπιακού στη παρούσα φάση όμως το συμβάν με πρωταγωνιστή τον Σπανούλη και την κόντρα-επίθεση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου προκάλεσε ένας προσωρινό χάος. Καταιγιστικές οι εξελίξεις με την απόλυση του Ντούσκο Ιβάνοβιτς που απογοήτευσε μπροστά και σε αυτή την πρόκληση. Ας κάνουμε μια βουτιά λοιπόν σε όλα τα θέματα..

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ

Ο Ολυμπιακός έχει φτάσει με το ιδανικό μομέντουμ για συνοδό στο ΟΑΚΑ πολλές φορές, όμως εχθές ήταν μια από τις ελάχιστες που κατάφερε να επιβληθεί και μάλιστα πλήρως, πατώντας στη σοβαρότητα και την αποφασιστικότητα του να ακολουθήσει ένα πλάνο που αργά ή γρήγορα θα τον έφερνε στον αφρό.

Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου κεφαλαιοποίησε στο έπακρο και σε όλες τις εκδηλώσεις της στο παρκέ, το μεγάλο πλεονέκτημα της στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι επί του αντιπάλου. Όταν αυτό συνδυάζεται με συγκέντρωση, σημαίνει ότι η ομάδα που υπερέχει μπορεί να πιάσει τον αντίπαλο από τον σβέρκο και να τον πάει όπου αυτή θέλει. Να χαράξει τις γραμμές στο παιχνίδι και να παίξει μέσα σε αυτές. Ναι, τόσο κακός ήταν ο Παναθηναϊκός του ΟΑΚΑ ο οποίος σε επίπεδο κατεύθυνσης έπιασε πάτο..

Ο Ολυμπιακός χτύπησε με υπομονή σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού όπου η υπεροχή του αυτή στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι ήταν unmatched από τον αντίπαλο. Δεν έχασε το μυαλό του ακόμα και όταν η εικόνα του ματς ήταν ύποπτη (οι ερυθρόλευκοι ήταν πολύ καλύτεροι αλλά οι γηπεδούχοι συντηρούνταν στη διεκδίκηση της νίκης) καταφέρνοντας να παγιώσει την υπεροχή του με το πέρασμα του χρόνου. Ο Σφαιρόπουλος κέρδισε κατά κράτος έναν αντίπαλο πάγκο, τραγικά προβλέψιμο, που δε του έβαλε το παραμικρό πρόβλημα. Όπως γίνεται εδώ και μήνες, οι πράσινοι ήταν προβλέψιμοι σε επίπεδο ιδεών και δυστυχώς αυτό έχει περάσει και στους παίκτες οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται ψυχολογικά στο πάτωμα.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το να δείτε το μέγεθος της παραγωγικότητας που παίρνουν οι ερυθρόλευκοι από την αδύνατη πλευρά και κυρίως οι καταστάσεις και το πρόβλημα που δημιουργούν στον Παναθηναϊκό  κατά τη διάρκεια της μεταφοράς της μπάλας από τη strong στη  weak side. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος διάβασε πολύ σωστά το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας του Ιβάνοβιτς και ιδίως αμυνόμενων που «μαζεύουν» και ανοίγουν στα φτερά στην επιθετική διάταξη του Ολυμπιακού όπως ο Φώτσης για τον οποίο έχω σημειώσει από την πρώτη ημέρα της χρονιάς ότι πλέον (με τα χρόνια να έχουν περάσει) έχει μεγάλο πρόβλημα στη close out άμυνα και δεν είναι τυχαίο ότι στο δεύτερο μισό της σεζόν πολύ προπονητές στην Ευρωλίγκα τον σημάδεψαν. Όσον αφορά το αθλητικό κομμάτι, το ροτέησιον των παικτών που χρησιμοποιεί ο Ιβάνοβιτς (και χωρίς τον εξαιρετικό στη close out άμυνα και τα recovers, Γκιστ) δεν είχε καμία τύχη απέναντι σε μια πολύ πιο καλοπροπονημένη και φυσική ομάδα σε όλες τις γραμμές. Ο μόνος που μπόρεσε, από αυτούς που πήραν χρόνο, να κοντράρει τους αντιπάλους τρέχοντας και πηδώντας μαζί τους ήταν ο Παππάς. Αυτό βγάζει μάτι. Είναι λοιπόν πολύ κατανοητό το από πού ξεκινούσε το μειονέκτημα των γηπεδούχων στο παρκέ, τη στιγμή που ο αντίπαλος γύρισε από την πρώτη στιγμή το μαχαίρι στην πληγή, στήνοντας όλες του σχεδόν τις επιθέσεις από τον άξονα πάνω στις αργές αμυντικές αντιδράσεις του Μπατίστα. Όταν ο ερυθρόλευκος «στόχος»  στην επίθεση (Μπατίστα με pick & roll στον άξονα και Φώτσης στα close outs) ήταν πια τόσο τρανταχτός, ο κόουτς Ιβάνοβιτς ελάφρυνε το σχήμα με δίδυμο ψηλών τους Χαραλαμπόπουλο-Μαυροκεφαλίδη αλλά ξέχασε τις..αιτήσεις γιατί χωρίς αυτές η ομάδα του δεν έπαιρνε ριμπάουντ με αυτό το σχήμα (ένα light “4” σαν τον Χαραλαμπόπουλο χρειάζεται ιδανικά μια δυναμική παρουσία τύπου Μπατίστα ή Λαουάλ στο «5» για να λειτουργήσει καλύτερα).

Το μεγάλο πανηγύρι βέβαια έγινε στη base line καθώς ο τρόπος που «μάζευε» η άμυνα των γηπεδούχων για να αμυνθεί στα ρήγματα που δημιουργούσαν οι περιφερειακοί των ερυθρολεύκων άφηνε ανοιχτές πόρτες στη πλάτη της άμυνας για τους αθλητικούς ψηλούς του Σφαιρόπουλου. Η ταφόπλακα ήρθε από την επιλογή του Ιβάνοβιτς να «σέρνει» τον Φώτση στη base line, στα κεντρικά pick & roll του Ολυμπιακού και με γνώμονα το πρόβλημα του Μπατίστα, από τη γωνία προς το κέντρο της ρακέτας (ουσιαστικά κάτω από το καλάθι) για να προστατέψει την άμυνα του από το dive του Ντάνστον. Ο Πρίντεζης σούταρε μόνος του όλο το βράδυ.. Το καταλαβαίνω να το δοκιμάσεις στο ξεκίνημα. Αλλά όχι να επιμένεις τόσο όταν συνεχίζεις να τα τρως..

Με τον Παναθηναϊκό επιτιθέμενο σε διάταξη Α-Set ο Σφαιρόπουλος, πολύ διαβασμένος, αμύνθηκε πολύ σωστά σε καταστάσεις σκριν-επιλογής για τον Διαμαντίδη. Το «5» του Ολυμπιακού (που αμυνόταν στον screener) «άλλαζε» βγαίνοντας στον Διαμαντίδη (πλέον δεν υπάρχει ο αιώνιος φόβος του miss match που οδηγούσε σε drives), ο Πρίντεζης (από απέναντι) έπαιρνε κατευθείαν τον Μπατίστα και ο Ντάρντεν άλλαζε» κολλητά στον Φώτση για να αποφύγει το σουτ στο pop out. Η ομάδα του Ιβάνοβιτς είχε να παρουσιάσει μόνο παιχνίδι από τον άξονα με τη συνεργασία Διαμαντίδη-Μπατίστα και καταστάσεις με τον Ουρουγουανό στο ποστ όπου απέναντι σε μονή άμυνα ήταν ανίκητος. Τίποτε άλλο. Οι «αλλαγές» των ερυθρολεύκων (βοήθησε η έλλειψη κάθετων παικτών στο ρόστερ του αντιπάλου) συνέδραμαν στο πολύ χαμηλό περιφερειακό ποσοστό του Παναθηναϊκού

Με τους Ντάρντεν και Πρίντεζη  στο παρκέ οι ερυθρόλευκοι αποκτούσαν μεγάλο πλεονέκτημα πάντως σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού σε άμυνα και επίθεση. Ο Αμερικανός (τον οποίο στηρίξαμε απόλυτα στη μικρή γκρίνια του τελευταίου διμήνου) φόργουορντ ήταν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου. Σούπερ όπως συνήθως στην άμυνα (άσχετα αν δε του αναγνωρίζεται σε όλα τα ματς γιατί απλά είναι σταθερά καλός σε αυτό το κομμάτι), με καθαρό μυαλό στην επίθεση και αποφασισμένος να πάει μέχρι τέλους, έδρασε ως ο ιδανικός 3&D Wing που είχε υπόψη του ο Γιώργος Μπαρτζώκας το καλοκαίρι. Ο Πρίντεζης από την άλλη έπαιξε στα –του τελευταίου καιρού- στάνταρντς του. Χωρίς τον Γκιστ κινήθηκε πιο ελεύθερα στη τελική γραμμή, κυνήγησε την «αλλαγή» στα side picks με τον Μάντζαρη (είναι ουσιαστικά η εναλλακτική μορφή pick & roll των ερυθρολεύκων) και σκότωσε τον αντίπαλο με τα σουτ από την αδύνατη πλευρά. Μπράβο και στους δύο, ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια στη Μαδρίτη..

ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ

-Πάμε και στο συμβάν με τον Σπανούλη. Το Hoopfellas έχει την πολυτέλεια (γιατί περί τέτοιας πρόκειται πλέον σήμερα) να είναι καθαρό, αχρωμάτιστο, χωρίς παρεμβάσεις και νταβατζιλίκια από κανέναν. Ο Θεός μου έχει δώσει μια πολύ καλή δουλειά και το δικαίωμα στην αντικειμενικότητα και την αξιοπρέπεια, μακριά από «κατευθύνσεις». Νομίζω ότι για αυτό η σελίδα έφτασε εδώ που έφτασε.. Την άποψη μου θα τη διαβάσετε. Σωστή ή και λάθος, πάντως όχι κατευθυνόμενη.

Ο Σπανούλης για εμένα είναι απαράδεκτος. Α π α ρ ά δ ε κ τ ο ς  και πάντα με βάση το ότι γνωρίζουμε τα πνευματικά όρια αυτού του αθλητή μέσα στο γήπεδο.  Όχι, δεν αναφέρομαι στη κίνηση που έκανε. Αυτή από μόνη της δεν αποτελεί τίποτα μεμπτό. Στην ACB και στην Αμερική ανάλογες χειρονομίες αποτελούν το «αλατοπίπερο». Και είναι αποδεκτές (πλήρως) γιατί έχουν τελείως διαφορετικό αντίκτυπο. Στα Βαλκάνια δεν υπάρχει αυτό, είτε μας αρέσει είτε όχι. Πρόκειται για ανεξάρτητη Ήπειρο που συνορεύει με την Ευρώπη σε θέματα αθλητικής παιδείας και πολιτισμού.. Ο Σπανούλης το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα. Μετά από τόσα χρόνια και όλα αυτά που έχει τραβήξει στο ΟΑΚΑ (αναφέρομαι στην ατμόσφαιρα και τη συμπεριφορά των οπαδών του Παναθηναϊκού προς το πρόσωπο του) έφτασε στα 33 του να κάνει αυτό το πράγμα, γνωρίζοντας τι θα συμβεί. Παλμοί ναι, ένταση συμφωνώ απόλυτα. Αλλά όποιος γνωρίζει τον Σπανούλη που μπορεί να «παγώσει» τη κόλαση, καταλαβαίνει.. Μη περιμένετε να τον συγκρίνω με τους ανεγκέφαλους της κερκίδας που βρίζουν και καταριούνται (μακάρι να μη περάσουν ποτέ τέτοια θλίψη στη ζωή τους σαν αυτή που εύχονται γιατί είναι πραγματικά κάτι ασήκωτο). Δε θα του δώσω αυτό το ελαφρυντικό.

 Ο αρχηγός των ερυθρολεύκων αποτελεί πρότυπο στη κοινωνία μας, πραγματικό role model για τους νέους λόγω θέσης και ικανοτήτων. Πρώτος μαζί με τον Διαμαντίδη και τα υπόλοιπα παιδιά της Εθνικής πρέπει να δίνουν το παράδειγμα για την αποφυγή ακραίων καταστάσεων, μήπως ποτέ καταφέρουμε να αλλάξουμε λίγο την οπτική μας, γεγονός που μπορεί να δώσει τεράστια ώθηση στο άθλημα. Κάτι που προσπαθούμε εδώ με αυτή τη σελίδα. «Μαγκιά» είναι να υπομένεις, τη στιγμή που σε χλευάζουν όλοι και είσαι στο πάτωμα (π.χ. τα «εεεεεεηηηοοοοπ» στις βολές τη στιγμή του -23), να σηκωθείς και να τους κερδίσεις αποκλειστικά με τη δουλειά σου, χωρίς κουβέντες και payback times στο μιλητό.. Τότε, όποιος  δε σου βγάλει το καπέλο (τουλάχιστον βαθιά μέσα του γιατί στο γήπεδο δυστυχώς τέτοιες ιπποτικές συμπεριφορές δε τις έχουμε καλλιεργήσει ακόμα απέναντι στον «μισητό αντίπαλο» ) είναι αυτός αδύναμος και απαράδεκτος. Αυτή τουλάχιστον παιδιά είναι η δική μου οπτική. Ο συγκεκριμένος παίκτης λοιπόν, στη συγκεκριμένη κατάσταση και στιγμή, απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο δε χρειαζόταν να κάνει αυτή την ενέργεια. Έχασε αρκετούς πόντους ο Σπανούλης. Πάλι καλά για αυτόν που του πέταξε ένα τεράστιο σωσίβιο ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος με τη συμπεριφορά του στους διαδρόμους του ΟΑΚΑ.. Ο οποίος Δημήτρης Γιαννακόπουλος μετά το «λάθος» του Σπανούλη είχε τη μπάλα και το «επικοινωνιακό» παιχνίδι στα χέρια του (το ξεκίνησε καλά στο μικρόφωνο της NOVA) αλλά έβαλε αυτό-γκολ στη συνέχεια.. Σαν σελίδα, από τον Σπανούλη έχουμε απαιτήσεις.  Έχει δώσει άλλα δείγματα (εγκρατούς)ανθρώπου αντίθετα με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο . Για αυτό και αυτός ο τόνος για έναν αθλητή και άνθρωπο που έχει βιώσει πολύ δύσκολες καταστάσεις κατά καιρούς και δε του αρμόζουν τέτοιες μικροπρέπειες ειδικά από τη στιγμή που στο παρελθόν έχει επιδείξει ήθος. Βεβαίως, μια στιγμή «200 παλμών» δε κάνει τον Σπανούλη κακό χαρακτήρα. Επαναλαμβάνω έχω απαιτήσεις από έναν τέτοιον αθλητή με αυτοσυγκέντρωση σαμουράι. Νομίζω έχει καταλάβει το λάθος του και είναι καθαρά θέμα εγωισμού το ότι δε το παραδέχτηκε..

Λίγα χρόνια πριν, ένα από τα αγαπημένα παιδιά της σελίδας, ο Σάββας Ηλιάδης (αθλητής γνωστός για τη σοβαρότητα και το ήθος του αλλά και κόκκινο πανί για τους οπαδούς του αιωνίου λόγω του πάθους που έβγαζε στα συγκεκριμένα ντέρμπι) είχε κάνει την ίδια κίνηση (δείχνοντας τα αυτιά του) στην Πυλαία. Βασικά, αυτά (..) που έκανε ο Ηλιάδης στη Πυλαία κάνουν τη χθεσινή αντίδραση του Σπανούλη να μοιάζει με νηπιαγωγείο.. ((και τότε είχαμε ντου οπαδών). Δεν είναι λοιπόν θέμα χειρονομίας, η οποία σε άλλες λίγκες επαναλαμβάνω είναι μέρος του παιχνιδιού και προσωπικά θα την επικροτούσα και θα μου άρεσε γιατί εκεί υπάρχει η παιδεία να εκληφθεί ως «επικοινωνία» με τον κόσμο, κάτι που «σηκώνει» το άθλημα δημιουργώντας ή συντηρώντας τις περίφημες rivalries. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είμαστε έτοιμοι να τις διαχειριστούμε εμπορικά προς όφελος του προϊόντος..

DÉJÀ VU COACH..

Στις 18/11/2012 το Hoopfellas είχε αποχαιρετήσει τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς και την τελευταία θητεία του στη Βιτόρια. Deja vu..

http://hoopfellas.blogspot.gr/…/this-is-end-my-only-friend.…

This is the end, my only friend..

Όσο διαβάζω εκείνο το άρθρο και επαναφέρω στο μυαλό την κατάσταση σε εκείνη τη Λαμποράλ διακρίνω πολλές ομοιότητες με αυτή του σημερινού Παναθηναϊκού. Ένας φίλος μάλιστα της σελίδας, σε ανάλογο σχόλιο μου λίγη ώρα πριν χαρακτήρισε (με μια πιο Stephen King νότα) «ανατριχιαστική» αυτή την ομοιότητα. Για τον κόουτς έχουμε πει και αναλύσει τόσα πολλά μέσα στη σεζόν. Είναι ένας κύριος με «Κ» κεφαλαίο και μια προσωπικότητα που εμπνέει μεγάλο σεβασμό. Όμως θεωρώ ότι προδόθηκε από τις εμμονές του. Από τον προπονητικό εγωισμό του. Αρρώστια.. Η εικόνα του να έχει έναν παίκτη σαν τον Λαουάλ καρφωμένο στον πάγκο (έστω και αν δεν ήταν –που δεν ήταν- επιλογή του) σε συνδυασμό με τη τεράστια αθλητική/αμυντική αδυναμία της ομάδας στο κέντρο της ρακέτας χτύπαγε πολύ άσχημα ενώ είναι φανερό ότι οι παίκτες δε πιστεύουν αυτό που δουλεύουν πλέον ενώ παράλληλα η ψυχολογία συνολικά είναι στο πάτωμα. Επειδή είναι φρέσκο ακόμα το γεγονός της απόλυσης, θα αφήσω λίγο τις ώρες να τρέξουν θέλοντας να δω την κατεύθυνση της διοίκησης και θα επανέλθω. Σε πρώτη φάση πάντως, θα έλεγα ότι με τη παρούσα κατάσταση και τους εναπομείναντες στόχους (δεν υπάρχει Ευρωλίγκα, η ομάδα δε κυνηγά πλεονέκτημα έδρας παρά μόνο τον τίτλο στα playoffs) o κόουτς Μανωλόπουλος αξίζει μια ευκαιρία. Τη γνώση την έχει να προετοιμάσει, αυτό σας το εγγυώμαι, μένει να αποδείξει ότι μπορεί να είναι και διαχειριστής (υλικού και καταστάσεων, αγωνιστικών και μη). Αυτό το σενάριο (με την προσθήκη ενός συμβούλου ίσως) έχει νομίζω τη καλύτερη τύχη στη παρούσα φάση. Και να, θα είμαι ειλικρινής. Είμαι θετικός στο σενάριο Γιαννάκη αλλά έχω αμφιβολίες αν υπάρχει το πλαίσιο να τελεσφορήσει μια τέτοια συμφωνία (και από τις δύο πλευρές) τώρα.. Ας τρέξουν λίγο οι πρώτες ώρες (ή 24ωρα) και επιστρέφουμε..