SURVIVOR.. ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Η παγωμάρα που επικράτησε στο ΟΑΚΑ στην εικόνα του Διαμαντίδη να χτυπιέται στο παρκέ και να κάνει τη μπλούζα…γιλέκο, συσπείρωσε τον Παναθηναϊκό ο οποίος πήρε το ματς με τη Μάλαγα και έμεινε ζωντανός στον όμιλο. Αντιμέτωποι με τις ίδιες τις –καλοκαιρινές και μη-επιλογές τους οι πράσινοι, καθώς στο ΤΟΠ-16 απλά δε μπορεί να κρυφτεί κανείς.. Κορυφαίος ο “Bull” Γιόνας Μασιούλις που δείχνει σε όλους την άλλη πλευρά του νομίσματος..

Πάμε κατευθείαν.. Τι είδαμε..

-Ο Αργύρης Πεδουλάκης ξεκίνησε το ματς με φανερό προσανατολισμό να ποστάρει τον Σιμόν με τον Μασιούλις, απομονώνοντας αυτό το δίδυμο χαμηλά στο ζωγραφιστό. Σωστή σκέψη. Το θέμα είναι ότι μάλλον αποπροσανατολίστηκαν από το γεγονός ότι βρήκαν καλά σουτ από την περιφέρεια (με τον Λιθουανό κυρίως) και φάνηκε ότι σταματούν να ψάχνουν το ποστ παιχνίδι επίμονα. Το μεγάλο πρόβλημα των πρασίνων αποδείχθηκε το ριμπάουντ. Είναι φανερό ότι οι πράσινοι δεν είναι πια η «καλύτερη rebounding team στη διοργάνωση», στοιχείο πάνω στο οποίο βάσισαν το χτίσιμο του προφίλ τους στην πρώτη φάση. Μετά την Ζαλγκίρις και η Μάλαγα κυριάρχησε στο συγκεκριμένο κομμάτι στο ΟΑΚΑ, κερδίζοντας κατά κράτος τη μάχη των κατοχών (66-79). Τι άλλαξε..? Είναι φανερό ότι δεν η ομάδα –κάνοντας χρήση ενός διαφορετικού ροτέησιον- έχει χάσει την σκληρή υφή της ενώ η  φρόντκορτ  δεν έχει την απαιτούμενη πλέον χημεία κάτι που νομίζω βγάζει μάτι. Επίσης υπάρχει αμυντική ασυνέπεια στο ζωγραφιστό με πολλές «χαμένες θέσεις» στην άμυνα, γεγονός που οδηγεί εύκολα σε επιθετικό ριμπάουντ τον αντίπαλο. Ο Πέροβιτς είχε ήδη 10 ριμπ. στο πρώτο ημίχρονο (τελείωσε με 13) και η Μάλαγα (της οποίας είχαμε τονίσει ότι το ριμπάουντ αποτελεί το δυνατό της όπλο) έκλεισε το ματς με 45 σύνολο εκ των οποίων 16 επιθετικά (τα διπλάσια από τους γηπεδούχους).

Ο ΓΚΙΣΤ

-Αφού διαβάσατε λοιπόν όλους του διθυράμβους και τα εγκωμιαστικά σχόλια, πάρτε και την αλήθεια τώρα, έτσι για αλλαγή.. Ο Αμερικανός ήταν σημαντικός στο χθεσινό παιχνίδι, αποτελώντας κλειδί στην επίθεση με τα δύο του τρίποντα που έδωσαν αέρα στον Παναθηναϊκό. Είχαμε γράψει την προηγούμενη εβδομάδα ότι αυτό είναι το μόνο ματς στο οποίο ο Αργύρης Πεδουλάκης δικαιούται να του δώσει αρκετό χρόνο και να τον πιστέψει, καθώς για τον Αμερικανό ήταν «ειδικό» παιχνίδι, αγώνας στον οποίο θα αγωνιζόταν με  «αυξημένο κίνητρο»  κατάσταση που η συντριπτική πλειοψηφία των προπονητών εκμεταλλεύεται ακόμα και με παίκτες που είναι σχεδόν εκτός ροτέησιον. Ο Γκίστ είχε 17 πόντους (5/7σ.) 4 ριμπ.-2 τάπες.. Πάμε και στην άλλη πλευρά.

Ο Αμερικανός ήταν μαύρη τρύπα στο αμυντικό κομμάτι. Ο χαρακτηρισμός κακός είναι πολύ επιεικής.. Δεν είχε καμία επαφή με την ομαδική άμυνα, χανόταν συνεχώς στις περιστροφές, ξεχνιόταν όσον αφορά τις θέσεις του ενώ πολλές φορές πήγαινε σε αυτές καθυστερημένα.  Νομίζω είναι ο κύριος λόγος που η πράσινη φροντκόρτ έχει χάσει την χημεία της και ο Παναθηναϊκός της πρώτης φάσης που προστάτευε καλά το ζωγραφιστό του είναι ανάμνηση. Η παρουσία του Γκίστ μάλιστα έχει αποδιοργανώσει και τον Λάσμε, με τον οποίο στα μάτια μου δυστυχώς δεν κολλάνε καθόλου σαν δίδυμο ψηλών. Η Ουνικάχα τον έπαιζε επιδεικτικά «φλοτ» στην άμυνα, με τον Πάνκο να τον μαρκάρει μέσα από τη ρακέτα όταν ο Γκιστ στεκόταν στο τρίποντο (και φυσικά καλά έκανε και τιμώρησε τους Ισπανούς, αλλά μπορώ να διαγνώσω περισσότερο «πρόβλημα» στα επόμενα ματς παρά επανάληψη αυτού του performance). O Γκιστ  πήρε τη δική του εκδίκηση από τον Ρέπεσα αλλά εγώ θα σας πω κατηγορηματικά ότι εάν ο Παναθηναϊκός είχε εχθές έναν παίκτη που απλά ήξερε τις θέσεις του και βρισκότανη εγκαίρως σε αυτές χωρίς να χάνεται στις περιστροφές, ΔΕ ΘΑ ΔΕΧΟΤΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 60 ΠΟΝΤΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΛΑΓΑ.. Έτσι ακριβώς..

-Έβλεπα τον Αργύρη Πεδουλάκη να «πνίγεται» στα τελευταία λεπτά έχοντας να διαλέξει κουμανταδόρο για σετ παιχνίδι (και στοχευμένες επιθέσεις με στόχο τη γραμμή των προσωπικών) μεταξύ του Μπανκς και του Ούκιτς. Το «αστείο» είναι ότι το προπονητικό τιμ των πρασίνων μάλλον έχει απονείμει στον Κροάτη, αναγκαστικά βέβαια, τον τίτλο του σοβαρού τιμονιέρη που θα «πάει» την ομάδα στο τέλος και θα πάρει αποφάσεις ελλείψει Διαμαντίδη. Ο Ούκιτς τους διέψευσε εχθές με εκκωφαντικό τρόπο και ο Παναθηναϊκός απλά ξεμπροστιάζεται για τις συγκεκριμένες επιλογές του στα γκαρντ. Φυσικά ούτε ο Μπανκς είναι τέτοιος παίκτης, αλλά τουλάχιστον αυτός μπορεί να γίνει game changer από τον πάγκο φέρνοντας σκόρ.. Καμία δικαιολογία, τα έχουμε πεί από το καλοκαίρι. Το ΤΟΠ-16 είναι σκληρό και κανείς πλέον δε μπορεί να κρυφτεί.

-Ο Γιόνας Μασιούλις μας δικαιώνει για μια ακόμη φορά για την προτίμηση μας σε αυτόν, όσον αφορά την παρουσία του στην πρώτη γραμμή του πράσινου ροτέησιον. Ας παίζει όπως εχθές, με τέτοιο πάθος και γυαλάδα στο μάτι και ας μη βάζει 4/6 τρίποντα.. Αποτελεί έμπνευση για τους συμπαίκτες του και τους οπαδούς. Πολύ πάθος, δύναμη, καρδιά και κυρίως refuse to lose πνεύμα από τον Λιθουανό που τιμά το συμβόλαιο του με το παραπάνω. Μπράβο..

-Η ομάδα του Ρέπεσα δεν ήταν τόσο κυνική όσο χρειαζόταν για να πάρει το ματς, γεγονός που την χαρακτηρίζει σε αρκετά ματς φέτος. Έπαιξε καλύτερα όταν παρουσίασε μια lineup με τρείς δημιουργούς, Καλογουέη-Ουρτασούν-Βιντάλ ( για πόσο καιρό υπήρξε η ασφάλεια στη Βιτόρια ως –εκτός των άλλων και-μπακ απ «1»..) πατώντας πιο σταθερά στο παρκέ και επιστρέφοντας δυναμικά στη διεκδίκηση της νίκης.  Παρόλα αυτά φάνηκε το μεγάλο επιθετικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ισπανική ομάδα στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν μέχρι τώρα.  Αποκωδικοποίησε το αμυντικό πρόβλημα των πρασίνων στο ζωγραφιστό και προσπάθησε να χτυπήσει εκεί, αλλά δεν είχε καθόλου δημιουργία-συνεργασίες και ήταν υπερβολικά άστοχη στο τρίποντο.  Ο Ρέπεσα έβαλε στον πάγο τον Μάρκους Ουίλιαμς δίνοντας του μόλις 6 λεπτά συμμετοχής.. Αντίθετα θετικός ήταν ο Άντι Πάνκο με 11π. και 6 ριμπ. σε μια φροντκορτ με ψηλά κορμιά, όπου μπορούν να κρύψουν την όποια αθλητική και φυσική του αδυναμία.

-Συνολικά ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός εχθές. Σημαντικό πολύ το ότι πήρε το ματς, αλλά δεν ήταν καλός. Είναι φανερό ότι οι δύο προσθήκες ξένων παικτών (Καπόνο-Γκιστ)έχουν καταφέρει ένα ισχυρό χτύπημα στην ταυτότητα που έχτιζε η ομάδα από την αρχή της χρονιάς.  Παίκτες έξω από την αμυντικών προσανατολισμών ομάδα που είχε δημιουργήσει ο Πεδουλάκης, αποκτήθηκαν ώστε να προσφέρουν το κάτι παραπάνω (σουτ από την περιφέρεια/αθλητικά προσόντα και δύναμη στο ζωγραφιστό) αλλά τελικά η ομάδα δυσκολεύεται σημαντικά να τους απορροφήσει και αυτό της έχει κοστίσει σε χημεία, σε άσχημο χρονικό σημείο. Ο Παναθηναϊκός δε είναι η "φονική μηχανή" των ριμπάουντς πια, δεν προστατεύει το ζωγραφιστό το ίδιο, δεν είναι το ίδιο σβέλτος στην άμυνα και κυρίως δε στοχεύει στην επίθεση του (έχοντας χάσει και το αποτελεσματικό ποστ παιχνίδι του Σόφο). Τον σώζει το ότι έχει μειώσει τα λάθη του, κομμάτι στο οποίο πόναγε πολύ στην πρώτη φάση αλλά τώρα χάνει κατοχές από αλλού. Και μέσα σε όλα αυτά η ατυχία του Δημήτρη Διαμαντίδη (ο τρόπος που αντιδρά μετά τον τραυματισμό μάλλον «ξεσήκωσε» κοινό και συμπαίκτες για κοινή μάχη μέχρις εσχάτων δείχνοντας πόσο σημαντικό είναι το παιχνίδι) χωρίς τον οποίον οι πράσινοι κατεβαίνουν επίπεδο και φανερά σε μεγάλα κομμάτια των παιχνιδιών στην Ευρωλίγκα δυσκολεύονται να βγάλουν σωστή επίθεση, πόσο μάλλον να βάλουν την επίθεση του στη σωστή κατεύθυνση.. Ας είμαστε ξεκάθαροι. Ο Παναθηναϊκός έτσι δεν πάει πουθενά. Πουθενά.. Είναι μπερδεμένος και έχει παγιδευτεί.. Πληρώνει τις  πολλές λάθος επιλογές στη στελέχωση του ρόστερ. Πρέπει να αλλάξει πράγματα άμεσα, εάν θέλει να κοιτάξει ψηλότερα. Μπορεί να το κάνει..Αλλά πρέπει να βάλει μαχαίρι..

Η ΛΥΣΗ (?)

Εδώ που έχουμε φτάσει και με τη μορφή που έχει το ρόστερ του Παναθηναϊκού, ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν έχει πολλές επιλογές. Θα πρέπει να επιφέρει ένα σοκ για να αλλάξει πάλι τη φύση της ομάδας και να φέρει το «πεινασμένο» προφίλ της πρώτης φάσης στο προσκήνιο.

Η γνώμη μου είναι, θα το ξαναπώ, ότι οι πράσινοι πρέπει να ανεβάσουν τον τέμπο της επίθεσης του. Δε γίνεται να γίνεις up tempo ομάδα από τη μια μέρα στην άλλη, η μετάβαση αυτή είναι δύσκολη και έχει ιδιαιτερότητες. Αλλά ο Παναθηναϊκός έχει δείξει καλά στοιχεία στο ανοιχτό γήπεδο και κυρίως έχει παιδιά που νιώθουν  άνετα σε αυτό. Η έλευση του Καπόνο έχει μπερδέψει το ροτέησιον λίγο, είναι φανερό, όμως ο Αμερικανός σουτέρ είναι έξυπνος παίκτης, το γνωρίζει το άθλημα και μπορεί να προσφέρει σημαντικά. Προτείνω λοιπόν να ανοίξει το τέμπο και να στηριχτεί σε undersized lineups . Μπράμος-Μασιούλις μαζί στα φόργουορντς, Σόφο στο «5» ( με σοβαρό βέβαια κίνδυνο να υπάρχει θέμα στο ριμπάουντ) , περισσότερο ο Τσαρτσαρής δίπλα στον Λάσμε (ο Γκαμπονέζος «φωνάζει ότι χρειάζεται ένα fundamental ψηλό δίπλα του), Ούκιτς παρέα με τον Διαμαντίδη στο παρκέ (ο Παναθηναϊκός θέλει περισσότερη ώρα με δύο γκαρντ στο παρκέ και όχι δύο πλάγιους για 25 λεπτά και αστεία σχήματα με Καπόνο στο «2»), Μπάνκς-Καπόνο η firepower από τον πάγκο. Θα πρέπει να δημιουργήσει νέες σταθερές, νέους κώδικες. Ίσως αποτύχει, ίσως δημιουργήσει όμως και κάτι συναρπαστικό. Μα πάνω από όλα, στόχος είναι να φέρει τον δυναμισμό και την σκληράδα που εμφάνισε αυτή η ομάδα πρίν λίγο καιρό. Μπορείς κόουτς..?