ΠΥΡ ΣΤΟ ΒΡΑΔΕΜΒΟΥΡΓΟ..!

Το "Λιθουανικό τανκ" του Παναθηναϊκού πετούσε φωτιές και οι πράσινοι πήραν τη νίκη στο ματς-παγίδα του Βερολίνου. Συγκεντρωμένη η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη, καλό διάβασμα από το προπονητικό τιμ. Το Hoopfellas αναλύει..

Σημαντικό αποτέλεσμα για τη συνέχεια, πατάει πιό γερά ο Παναθηναϊκός πλέον περιμένοντας τη Ρεάλ. Πάμε Berlin..

-Ο Παναθηναϊκός είναι πιο «φυσική» και αθλητική ομάδα από την Άλμπα και αυτό στο σύγχρονο μπάσκετ σημαίνει μις ματς τα οποία συνεπάγονται ελεύθερα σουτ. Ήταν προετοιμασμένος ο Αργύρης Πεδουλάκης γι’αυτό και φάνηκε. Εκμεταλλεύτηκε σωστά το «φυσικό» του πλεονέκτημα (στόχευσε σε αυτό), βγάζοντας  –εφόσον πρίν είχε γίνει η κατάλληλη προεργασία που θα δημιουργήσει την αμυντική ανισορροπία- σε σωστό τάιμινγκ «καθαρά» σουτ  από την περιφέρεια. Τα 26 τρίποντα λοιπόν κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν υπερβολή, ιδιαίτερα –το επαναλαμβάνω- όταν έχεις δουλέψει σωστά την κάθε επίθεση σου. Το 46.2% (12/26) είναι η δικαίωση..

-Ένας βασικός λόγος που ο Παναθηναϊκός δούλεψε καλά την επίθεση του και βρήκε σουτ ήταν το γεγονός ότι μετά από πολύ καιρό ακούμπησε πάλι –πραγματικά- τη μπάλα στο ποστ. Πραγματικά όμως, δηλ. σε σημείο να επηρεάζει την άμυνα του αντιπάλου. Γι’αυτό η συνεισφορά του Σοφοκλή Σχορτσανίτη είναι πολύ μεγαλύτερη των 7π. και των 3/6σ. στην πράσινη επίθεση. Εξαιρετικός σε αυτό το κομμάτι και ο «δολοφόνος» της περιφέρειας  Γιόνας Μασιούλις. Ο Ομπράντοβιτς ξεκίνησε σκόπιμα τον Μπάιαρς στο «3» για να ματσάρει το ποστ παιχνίδι του Λιθουανού, όχι τόσο επιτυχημένα θα έλεγα. Όταν δε ο Σέρβος προπονητής έβαλε στο παρκέ τον Ντζέντοβιτς σήμανε συναγερμός στην πράσινη επίθεση, με τους παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη να απομονώνουν το ζευγάρι του Μασιούλις με τον Βόσνιο βαθιά στο ζωγραφιστό και να ψάχνουν την κατάσταση αυτή διαρκώς, με κάθετες ή από το φτερό, πάσες. Πέρα από αυτό, θα ήθελα να σημειώσω και πάλι το πόσο πιο άνετα «αναπνέει» η επίθεση του Παναθηναϊκού με δύο γκαρντ στην πεντάδα της (και έναν πλάγιο στο «3»). Υπάρχει περισσότερη κίνηση και δυνατότητες για να δημιουργηθούν ρήγματα αλλά   για να παίξεις με two-guard lineups θέλεις  ένα ροτέησιον-τουλάχιστον- τριών γκαρντ. Ο Πεδουλάκης δεν εμπιστεύτηκε τον Ξανθόπουλο, οπότε σωστά και πήγε με δύο πλάγιους στο «2» και στο «3» στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς (έτσι και αλλιώς έχει πληθώρα παικτών εκεί..)

Επιθετικά γενικά η ομάδα –πάντα λαμβάνοντας υπόψη ότι  έπαιζε χωρίς το μεγάλο της όπλο, Δημήτρη Διαμαντίδη- ήταν καλή. Είδαμε fake πικ εν ρολ με back screen  στη weakside για τρίποντο του Καπόνο, double screens (από Λάσμε-Γκιστ) για «πρακτικές καταστάσεις» με σουτ λίγο πίσω από το φάουλ (Καπόνο-Μπράμος), τάση για να μοιραστεί η μπάλα (6 ασσίστ ο Μπράμος), split out και έξτρα πάσα μετά από τις δονήσεις που προκαλούσαν τα μις ματς και φυσικά «καθαρά» και σε σωστό χρόνο σουτ.

-Ο Παναθηναϊκός για ένα ακόμα ματς δεν  έκανε ΛΑΘΗ.. Το φωνάζουμε όλη τη χρονιά, ακόμα και εάν δεν είναι τόσο καλός στο κομμάτι του σουτ (όπως εχθές) θα μπορεί να στέκεται στα πόδια του. Είναι φανερό ότι η ομάδα έχει κάνει βήμα προόδου σε αυτό τον τομέα που αποτελούσε την «πληγή» έως τώρα έχοντας στο τοπ-16 μέχρι τώρα 12.3 λάθη ανά ματς, αριθμός που μπροστά στο χάλι της πρώτης φάσης μοιάζει μαγικός.. 9 μόνο στο Βερολίνο. Μπράβο θα πούμε εδώ, γιατί ήταν το πρώτο πράγμα που έπρεπε να βελτιώσουν οι πράσινοι..

-Ο Γιόνας Μασιούλις έκλεψε την παράσταση τελειώνοντας το ματς με 28π. (8/10σ.-6/8 τριπ.). Είχε ετοιμαστεί σωστά να πάρει αυτά τα σουτ και η εκτέλεση του ήταν άψογη. Εγώ θα πω ότι το Λιθουανικό τανκ του Παναθηναϊκού ή αλλιώς «the bull» (όπως τον φωνάζουν στη χώρα του) άξιζε ένα τέτοιο βράδυ. Έχει δουλέψει πολύ φέτος και δίνει ότι έχει κάθε βράδυ.  Θυμάστε νομίζω πόσο καυτηριάσαμε το ενδεχόμενο να χάσει «έδαφος» στο ροτέησιον με την έλευση του Καπόνο. .

-Αρκετά θετική εμφάνιση από τους Ούκιτς-Γκίστ, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Έχω πεί την άποψη μου και για τους δύο πρίν πατήσουν παρκέ.. Αυτή φυσικά δεν αλλάζει, και νομίζω όσοι παρακολουθούν την ομάδα καταλαβαίνουν για τι μιλούσαμε εξ αρχής. Αυτό δε σημαίνει ότι και τα δύο παιδιά βέβαια δεν κάνουν προσπάθεια. Ο Ούκιτς δεν είναι πόιντ γκαρντ, ούτε καν πλησιάζει τον όρο, αλλά προσπαθεί καιρό τώρα να «μαζευτεί», να γίνει πιο απλός και γρήγορος στη σκέψη για να πλησιάσει λίγο τις απαιτήσεις του προπονητή του. Εχθές του βγήκαν φάσεις, βρήκε διαδρόμους για penetration απέναντι σε στιγμιαίες ολιγωρίες της γερμανικής άμυνας και δεν έκανε ούτε ένα λάθος. Βέβαια δεν ηγήθηκε της επίθεσης της ομάδας του, δεν έβαλε τους συμπαίκτες του σε αυτήν (1 ασσίστ) γιατί απλά δεν μπορεί να το κάνει. Για 3 δεκάλεπτα όμως χτύπησε σε καίρια σημεία την άμυνα της Άλμπα.

Ο Γκιστ επίσης προσπαθεί. Είναι φυσικά λιγότερο νευραλγική η θέση του, αλλά κάνει δε μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός. Έβαλε πάλι ένα κρίσιμο σουτ όταν η Άλμπα πλησίασε στους 3π. στο 36’, κατέθεσε το athleticism του στο παρκέ από το πρώτο λεπτο και έπαιξε όσο καλύτερα μπορούσε τον Τόμπσον στην άμυνα. Βέβαια παρατηρώντας τους δύο τους στο παρκέ, μπορείς άμεσα να καταλάβεις –μετά και το φετινό «άλμ(π)α» του Τόμπσον- τη διαφορά στη γνώση του αθλήματος υπέρ του πρώην Ταρ Χιλ..

-Ο Ντιόν Τόμπσον λοιπόν ήταν εξαιρετικός, αν λάβουμε υπόψη μας το πόσο εστίασε η άμυνα του Παναθηνακού επάνω του. Πολύ σωστά βέβαια, καθώς ο Αμερικανός αποτελεί το κέντρο της επίθεσης της Άλμπα. Ο μαθητής του Ρόι Ουίλιαμς και μέλος μιας εκ των καλύτερων κολεγιακών ομάδων που είδε ποτέ τελικό τουρνουά, έδωσε μια παράσταση fundamental basketball απέναντι σε μεγάλα ονόματα της διοργάνωσης, επιδεικνύοντας τη γκάμα αυτοματοποιημένων κινήσεων που διαθέτει. Σας συνιστώ να παρατηρήσετε τον τρόπο που «αποκωδικοποιεί,διαβάζει και αποφασίζει» στα νταμπλ τιμς, δείγμα του πόσου έχει δουλέψει σε ένα σπουδαίο πρόγραμμα, στα βασικά του αθλήματος (ακόμα και εάν τα νταμπλ τιμς σε εκείνη την ομάδα τα «έτρωγαν» άλλοι). Πολύ καλός..

-Αυτό που πλέον αποτελεί γεγονός είναι η αλλαγή στην «υφή» της ομάδας πλέον, με την προσθήκη των Καπόνο-Γκιστ, κάτι που σχολιάζουμε εδώ από την πρώτη στιγμή. Ο Παναθηναϊκός και πάλι έχασε πανηγυρικά τη μάχη των ριμπάουντ (35-25 με 17 παρακαλώ επιθετικά η Άλμπα..) και  φυσικά τη μάχη των κατοχών πανηγυρικά. Μιλάμε για δύο κατηγορίες που αποτελούσαν το βαρύ σασί της ομάδας στην πρώτη φάση. Κάτι δεν πάει καλά.. Ο «νέος» Παναθηναϊκός» μετά τις προσθήκες, κάνει λιγότερα λάθη, είναι πιο φονικός από την περιφέρεια αλλά λιγότερο σκληρός /τραχύς και κυρίως λιγότερο αποτελεσματικός στο ριμπάουντ. Το τελευταίο, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι όλα στο μπάσκετ είναι χημεία.. Δε σημαίνει ότι ένα π.χ. ο Γκιστ ή ο κάθε Γκιστ είναι καλύτερος ριμπάουντερ του Πάνκο η ομάδα θα μαζεύει περισσότερα σκουπίδια, μετά από μια αλλαγή. Είναι πολλά μικρά πράγματα πριν από αυτό.. Χημεία.

Επίσης ο Στεφάν Λάσμε δείχνει να μη μπορεί να βγάλει αυτό που έβγαζε πρίν και εδώ είμαι κατηγοριματικός ότι πρόκειται όχι για θέμα ντεφορμαρίσματος, αλλά χημείας. Ο Γκιστ τον επηρεάζει, δυστυχώς όχι θετικά, όσο βρίσκεται δίπλα του στο παρκέ. Θέλει πιο fundamental ψηλό μαζί του ο Γκαμπονέζος για να δείξει και είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα ότι πρρέπει να κολλάει στη φροντκόρτ με τον Τσαρτσαρή. Η απουσία επίσης του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος έχει την ικανότητα να πηγαίνει-μετά το πικ εν ρολ- βαθιά με τη μπάλα μέσα στη ρακέτα και να «ψάχνει» έχοντας επίγνωση χώρου/χρόνου, του έχει στερήσει πολλούς πόντους στην επίθεση. Κανένας άλλος γκαρντ των πρασίνων δεν μπορεί να το κάνει αυτό..

-Αμυντικά ο Παναθηναϊκός  βελτιώθηκε σταδιακά, γιατί δεν ξεκίνησε ιδιαίτερα καλά. Θα μπορούσε σίγουρα να κρατήσει αυτή την Άλμπα γύρω στους 65π.. Γενικά είχε ένα θέμα με το ριμπάουντ (το επιθετικό των Γερμανών) και υπήρχε μια απογοήτευση στις «δεύτερες άμυνες» ενώ αυτός που υστέρησε σημαντικά εχθές εδώ ήταν ο Καπόνο. Θα πρέπει να το κοιτάξει πιο εξειδικευμένα αυτό το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού, γιατί οι απαιτήσεις είναι μεγάλες όσο περνά η διοργάνωση. Ο Αμερικανός απαγορεύεται να μένει μπροστά από παίκτες δυνατούς στο penetration..

-Εν κατακλείδι, η Άλμπα όπως σας είχε προϊδεάσει ήταν αρκετά μαχητική. Ο Ομπράντοβιτς κάνει καλή δουλειά, το σύνολο είναι αξιόμαχο αλλά θέλει ακόμα 1-2 μονάδες να το «σηκώσουν» από άποψη ποιότητας. Δουλεύουν σωστά όμως και έχουν την απόλυτη στήριξη της Ευρωλίγκας, λόγω του προϊόντος που παρουσιάζουν. Θα είναι ευλογία για τον Παναθηναϊκό να καταφέρουν να «γκρεμίσουν» στο Βερολίνο κάποιον από τους διεκδικητές της πρόκρισης από εδώ και πέρα..

Ο Παναθηναϊκός χωρίς να παίξει μεγάλο μπάσκετ, έβγαλε χαρακτήρα (και «φανέλα» κόουτς, ναι..) και φώναξε ότι είναι εδώ, στη μάχη της πρόκρισης. Παρ’όλα αυτά, τα κενά διαστήματα των πρασίνων ήταν αρκετά και με άλλη ομάδα πιθανόν να τα είχαν πληρώσει. Ερωτηματικό το ριμπάουντ.. Εδώ δουλεύουμε τώρα. Δεν σας κρύβω ότι σε σχέση με την τωρινή version, ο “less firepower” –«περισσότερα λάθη» αλλά «λυσσασμένος» για κατοχές Παναθηναϊκός της πρώτης φάσης θα είχε –στα μάτια μου- καλύτερη τύχη να αποτελέσει το μεγάλο underdog της διοργάνωσης στη συνέχεια..