WELCOME TO REAL..ITY!

Η πράσινη “muscle team” η οποία είχε πιάσει τη Ρεάλ από το λαιμό στα πρώτα 20 λεπτά «έσκασε» στην επανάληψη. Η αύρα που έφερε στην ατμόσφαιρα η επανεμφάνιση του Δημήτρη Διαμαντίδη δεν ήταν αρκετή δυστυχώς. Το Hoopfellas  σχολιάζει τα σημαντικότερα σημεία του χθεσινού ματς στο ΟΑΚΑ αναρωτούμενο για το πώς η παραδοσιακά –ίσως- πιο δυνατή περιφερειακή γραμμή της Ευρώπης έχει ξεμείνει από γκαρντ..

-Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα ματς από τη Ρεάλ στο «ίδιο του το γήπεδο». Και δεν εννοώ το ΟΑΚΑ των 18.000 θεατών.. Σε επίπεδο τακτικής η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη έφερε από την αρχή το ματς στα δικά της μέτρα. Έκλεισε το γήπεδο, «κάρφωσε» τα πόδια των παιχτών της Ρεαλ στο παρκέ, πήρε τα ριμπάουντ επιβάλλοντας ένα χαμηλό τέμπο και επιθέσεις μισού γηπέδου. Όπως ακριβώς έλεγε το πλάνο των πρασίνων απέναντι σε μια προικισμένη up tempo ομάδα. Και όμως, ο Παναθηναϊκός προδόθηκε από τα ίδια του τα όπλα, τις δικές του σταθερές. Η «φυσική» ομάδα που έπαιξε από την αρχή με ένταση και πολύ επαφή στην άμυνα τους Μαδριλένιους, βγάζοντας εκτός ρυθμού τα βασικά τους όπλα (Ρούντι-Κάρολ-Μίροτιτς) κατέρρευσε  στην επανάληψη μένοντας από δυνάμεις και φρέσκα πόδια, που οδήγησαν με τη σειρά σε 1.) ήττα στις προσωπικές μονομαχίες οι οποία μετατράπηκε σταδιακά σε 2.) φόρτωμα με φάουλ  και  3.) λιγότερες αναπνοές που σημαίνει λιγότερο καθαρό μυαλό και στο επιθετικό κομμάτι. Σαφώς ο Αργύρης Πεδουλάκης μίλησε σωστά στη συνέντευξη τύπου, αναφερόμενος στα προβλήματα τραυματισμών τα οποία αποτέλεσαν ένα μέρος του χθεσινού προβλήματος..

   

-Στο κομμάτι της τακτικής πάντως το επίπεδο ήταν υψηλό. Δύο προπονητές καλά διαβασμένοι στο τρίτο άλλωστε φετινό τους μπραντ-ε-φερ. Μου έκανε εντύπωση η αμεσότητα στις κινήσεις τους και το πόσο είχαν σημαδέψει τις εκατέρωθεν αδυναμίες. Ο Πεδουλάκης ξεκίνησε με τη «σταθερή» της φετινής πράσινης επίθεσης, δηλ. το παιχνίδι στο ποστ του Μασιούλις, απέναντι στον Ρούντι. Οι πράσινοι έριξαν πολύ τρέξιμο γύρω από τα σκριν (με τον Μπράμος πάνω στον Ισπανό γκαρντ-φόργουορντ), έψαξαν τα μις ματς χτυπώντας με τον Τσαρτσαρή, έβαλαν πολύ τα χέρια πάνω στη μπάλα και έπαιξαν καλή άμυνα πάνω από  το καλάθι με αποτέλεσμα να δεχθούν μόλις 11 πόντους στην πρώτη περίοδο.

Ο Λάσο σημάδεψε προκλητικά τον Καπόνο στο ποστ με το μετρ του είδους Κάρλος Σουάρεθ. Σε δύο συνεχόμενες φάσεις ο Ισπανός φόργουορντ δημιούργησε από χαμηλά σε συνεργασίες με τον Ρέγιες (γκολ-φάουλ και τρίποντο) πού έφεραν τη Ρεαλ πάλι πίσω στο ματς. Ο Ισπανός προπονητής  είχε «διαβάσει»  τη συνήθεια του Πεδουλάκη να «παίζει» μαζί τους Καπόνο-Σχορτσανίτη  και φρόντισε να παίξει «πάνω» στους δύο στη δική του επίθεση μετατρέποντας αυτό το σχήμα του αντιπάλου σε δικό του πλεονέκτημα. Από την άλλη είναι σίγουρο πλέον ότι ο ταλαντούχος Ισπανός προπονητής (τον εκτιμώ όπως ξέρετε, είναι σοβαρός και δουλευταράς, έδειξε η δουλειά του άμεσα γι’αυτό και ανανέωσε παρότι έχασε τελικούς στην ACB που έπρεπε να κερδίσει χωρίς πολλά πολλά..) έχει εκτιμήσει «κάπως».. στο μυαλό του την αντιμετώπιση του Σοφοκλήξ και δε βάζει μυαλό.. Προσωπική μονή άμυνα δίχως κάλυψη με τους Μπεγκιτς-Σλότερ στην πλάτη του Έ΄λληνα σέντερ. Βέβαια είχε φροντίσει ταυτόχρονα ο Πεδουλάκης να φορτώσει την περιφέρεια του με τους καλύτερους εκτελεστές του (Καπόνο-Μπράμος «φτερά» και Μπανκς αντί Ούκιτς στο «1») ώστε να αποθαρρύνει τα νταμπλ τιμ, τοποθετώντας μάλιστα τον Καπόνο στην κορυφή ώστε να παίξει το high low με τον Σχορτσανίτη (συχνό φαινόμενο ) εξασφαλίζοντας σωστή κάθετη πάσα και αποφεύγοντας παράλληλα τη βοήθεια από ψηλά. Ο Σοφοκλής είχε δουλέψει πάνω σε άμυνα με διπλή κάλυψη μοιάζοντας να το περιμένει μετά και το πάρτι της Μαδρίτης. Παρακολουθείστε πως πασάρει καθ’όλη τη διάρκεια του ματς όντας κάθε στιγμή έτοιμος και έχοντας μάλιστα την οξυδέρκεια να βγάλει τη μπάλα άμεσα από πάνω του σε σημεία του γηπέδου που δεν ένιωθε άνετα.. Ο Πεδουλάκης επέμεινε να παίζει με αρχική διάταξη 2 πάνω 3 κάτω στην επίθεση, με τον Διαμαντίδη να παίρνει το down screen ξεκινώντας κάτω από τη μπασκέτα με προορισμό τη κορυφή ώστε να πασάρει βαθιά στην άδεια από άλλους παίκτες  ρακέτα στον Σχορτσανίτη  για ένας/ένας επίθεση.

-Ίσως ακουστεί λίγο βαρύ αυτό που θα πω αλλά ο Παναθηναϊκός δεν έχει γκαρντ. Γι’αυτό το επίπεδο, όχι δεν έχει. Και ας διαθέτει τον πιο οξυδερκή περιφερειακό στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν έχει φροντίσει να τον «ντύσει» κατάλληλα, με αποτέλεσμα να έχει επιφορτιστεί με «γενικά καθήκοντα» και όχι με «ειδικά» που θα μεγιστοποιούσαν τη χρησιμότητα του και θα έβγαζαν την ποιότητα του Έλληνα σούπερ σταρ στο παρκέ. Οι πράσινοι πληρώνουν τα λάθη στη στελέχωση της ομάδας. Το τοπ-16 είναι πολύ σκληρό και θα του τα υπενθυμίζει κάθε στιγμή. Η ομάδα υστερεί στις θέσεις «1» και «4», αυτό είναι φανερό, πάντα σε σχέση με την ποιότητα που έχει στις υπόλοιπες θέσεις και φυσικά τον ανταγωνισμό. Εχθές πιστοποιήθηκε αυτό που λέγαμε, δηλ. το πόσο καλύτερα λειτουργεί ο Παναθηναϊκός με δύο γκαρντ στη πεντάδα του, σαν σχήμα και σαν λογική. Δεν έχει όμως τους κατάλληλους παίκτες για να το διατηρήσει όσο θέλει στο παρκέ. Ο Μπάνκς  δεν ακούμπησε καν (πρέπει να βρεί «χώρο» ο Αμερικανός αλλιώς θα ξεμείνει τελείως η ομάδα από περιφερειακούς) ενώ η ανυπαρξία του Ούκιτς στο οργανωτικό κομμάτι ανάγκασε τον Πεδουλάκη να χρησιμοποιήσει τον Διαμαντίδη στο «1», για μεγάλο διάστημα στην επανάληψη, γεγονός που δυστυχώς αποτέλεσε την αρχή του τέλους.

Ο Λάσο διέγνωσε γρήγορα την κατάσταση και έριξε πάνω του τον παίκτη που με την πίεση, τη φρεσκάδα και την on the ball defense του ήταν κλειδί και στο πρώτο ματς της σεζόν. Ο Ντοντάγιε Ντράπερ έβαλε  τα «πόδια» και την «ενέργεια» του στο παρκέ όταν οι πράσινοι άρχισαν να χάνουν ανάσες. Δύο γκαρντ (με τον Ροντρίγκεθ δίπλα στον Αμερικανό) και Κάρολ ή Ρούντι στο «3».  Οι γηπεδούχοι με 1.5 (και πολύ λέω..) γκαρντ απλά έβλεπαν το τραίνο να έρχεται κατά πάνω τους.. Η Ρεάλ πήρε τα ριμπάουντς, οδήγησε σε λάθη την ελληνική ομάδα που δυσκολευόταν από ένα σημείο και μετά να κυκλοφορήσει τη μπάλα στην περιφέρεια, έβαλε σωστά τη μπάλα στον Μπέγκιτς στο κέντρο της ρακέτας, αλλάζοντας το μομέντουμ. Σε παιχνίδι με λιγότερες από 65 κατοχές, οι Ισπανοί επικράτησαν γιατί είχαν καλύτερα πνευμόνια και βάθος στα γκαρντ . Πόσο καλύτερος θα ήταν ο Παναθηναϊκός με έναν πόιντ γκαρντ σαν τον Ροντρίγκεθ δίπλα στον Διαμαντίδη..?

-Ο Παναθηναϊκός –όπως είπαμε και εχθές στα σχόλια μετά το ματς- δεν έχει πρόβλημα στο coaching αλλά στο recruiting. Η ομάδα έχει κάνει λάθος επιλογές  και  το πληρώνει τώρα με ωμό τρόπο. Δε δουλεύει λάθος ο Παναθηναϊκός, απλά δεν έχει τα σωστά υλικά.  Έχω βαρεθεί να βλέπω την ομάδα να δημιουργεί το ρήγμα έξυπνα, στοχευμένα, να κυκλοφορεί τη μπάλα σωστά βγάζοντας τον Ούκιτς ελεύθερο στο κατάλληλο τάιμινγκ και τον Κροάτη να αστοχεί σε βαθμό που παύει να το πιστεύει  και την επόμενη ντριμπλάρει ή ψάχνει παραπάνω πάσα για να μη βρεθεί στη δύσκολη θέση του ελεύθερου σουτ..  Αυτό είναι ένα παράδειγμα. Δε φταίει ο Ούκιτς για το πρόβλημα του φετινού Παναθηναϊκού. Το τοπ-16  είναι σκληρό, δε μπορείς να κρυφτείς. Γι’αυτό και χωρίς τον Διαμαντίδη έτοιμο στο 100% (χθές ήταν τουλάχιστον 1 κλικ κάτω σε ταχύτητα-αντιδράσεις) η ομάδα θα έχει πολύ μεγάλη ανηφόρα. 

Με τη Ρεαλ χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία, ίσως γιατί το conditioning με τα πολλά προβλήματα/θέματα ετοιμότητας δεν ήταν καλό. Συνεχίζει.. Σίγουρα το 5-1 (εφόσον κέρδιζε και τη Μπάμπεργκ την άλλη εβδομάδα) δεν ήταν μακριά. Αλλά ούτε και το 2-3..  Ο Παναθηναϊκός έχει προβλήματα λειτουργικότητας και πρέπει να ζήσει με αυτό. Το φετινό σύνολο θα μπορούσε να παίξει πολύ καλύτερο μπάσκετ με 1-2 σωστές προσθήκες νωρίτερα στη σεζόν. Τώρα είναι αλλιώς.. Το θέμα αυτή τη στιγμή είναι να είναι δυνατός και υγιής. Στο πρώτο εικοσάλεπτο άφησε ενθαρρυντικά μηνύματα, θυμίζοντας την "σκληρή ομάδα" της πρώτης φάσης. Υπάρχει κάτι από αυτήν ακόμα μέσα του..?

Η σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274